Δημήτρης Παρ. Σταματόπουλος

• 

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Πέμπτη, 30 Μαΐου 2013 18:31

Εμφανίσεις: 4262

Πολλές συζητήσεις, με το ίδιο θέμα, που έχω κάνει σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, ενωμένες σε μια.

- Από που είναι η καταγωγή σου, από που είσαι;

-- Από την Αρκαδία.  Το Ψάρι Αρκαδίας......

Η πιο κλασσική ερώτηση στην προηγούμενη απάντηση

- Έχει Ψάρι η Αρκαδία;

-- Ναι στη Γορτυνία. Κοντά στη Δημητσάνα. Ξέρεις την Δημητσάνα;

-- Δεν έχω βέβαια την απαίτηση να γνωρίζεις το Ψάρι της Ηραίας που είμαι εγώ

Ακούς διάφορες ερωτήσεις στην απάντηση αυτή όπως, έχω υπόψη μου....

- Έχω περάσει από το Ψάρι.....

-- Δύσκολο να έχεις περάσει από το δικό μου Ψάρι. Η Πελοπόννησος ξέρεις έχει πέντε χωριά με το όνομα Ψάρι. Όλα ορεινά....ψάρι εγώ είδα 13 χρονών, που έφυγα από το χωριό.

-- Από όσα ξέρω, τα χωριά αυτά είναι ένα στη Μεσσηνία, το πιο γνωστό, δύο στην Αρκαδία, ένα στην Κορινθία, στη Στυμφαλία και ένα στην Ηλεία, στο Βάρδα.

     Η άλλη απάντηση, πριν υποβληθεί είναι η απορία, η αμφιβολία, η σκέψη του συνομιλητή. Να φέρει το χάρτη στο μυαλό του. Να βρει την Αρκαδία. Να θυμηθεί εάν έχει ακούσει τις λέξεις Γορτυνία, Δημητσάνα, Ηραία που του δόθηκαν ως βοηθητικές στο τόπο καταγωγής.

-- Ξέρεις την Γορτυνία; Περιοχή που γεννήθηκε ο Κολοκοτρώνης. Την Δημητσάνα; Από το σχολείο μήπως θυμάσαι τους μπαρουτόμυλους στην επανάσταση του 1821; Που γεννήθηκε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Γρηγόριος ο Ε΄; Μήπως έχεις πάει κάποια εκδρομή στο τετράγωνο Βυτίνα - Λαγκάδια - Δημητσάνα - Στεμνίτσα;

     Κάποιο σημείο επαφής τελικά θα βρούμε, ίσως ξεκινώντας και από την Τρίπολη, για να προσδιορίσουμε κάποιες φορές την Αρκαδία.

     Όταν βρούμε λοιπόν την περιοχή, ίσως συζητήσουμε για τις ομορφιές της, κάποιοι έχουν περπατήσει στο Λούσιο, έχουν επισκεφτεί το κρυφό σχολειό, τη Μονή Φιλοσόφου, τον Αγιάννη τον Πρόδρομο....που πολλές φορές θέλω να τους ζητήσω να με ξεναγήσουν, αφού εγώ έχω περάσει δίπλα, πηγαίνοντας στο χωριό μου το Ψάρι και δεν τα έχω ανακαλύψει τόσο πολύ όσο οι επισκέπτες.

     Ίσως στις περιπτώσεις αυτές για να πω κάτι για να συνεχίσω την συζήτηση με τον γνώστη, με αυτόν που τιμάει την περιοχή μου, τον ρωτάω....

-- Γνωρίζεις ότι το ποταμάκι ο Λούσιος έχει αυτό το όνομα, γιατί εκεί λουζόταν ο Δίας!!! Κατά τη μυθολογία γεννήθηκε στην Αρκαδία, μετά πήγε στην Κρήτη, βύζαινε την Αμάλθεια κλπ..., μετά πήγε στον Όλυμπο....... και για να σπάσω τη μονοτονία, αστειευόμενος λέω πως οι Αρχαίοι Έλληνες ...τοποθέτησαν το Δία χωροταξικός οικουμενικά........

-- Τέλος πάντων, αφού ξέρεις την Δημητσάνα, απέναντι, ακριβώς απέναντι, είναι η Ζάτουνα. Σου θυμίζει κάτι;

-- Ναι, Ναι εκεί που είχε στείλει 'η χούντα του 67' το Μίκη Θεοδωράκη εξορία. Εγώ, εμείς, πηγαίνουμε προαιρετικά 15 χιλιόμετρα πιο μέσα!!

     Για το χωριό τι να σου πω, εάν είναι μεγάλο, εάν έχει πολλούς κατοίκους, εάν αγαπάει ο ένας τον άλλο .....

   Ο συνομιλητής στο σημείο αυτό, σε διακόπτει, τονίζοντας «πως εσείς οι Αρκάδες υποστηρίζεστε, υποστηρίζει ο ένας τον άλλο».

-- Νομίζω πως έχεις δίκιο. Αλλά υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον εκτός Αρκαδίας, όταν είμαστε μακριά. Μέσα στην Αρκαδία, είμαστε πάνω χωριό και κάτω χωριό. Ίσως δυστυχώς όπως σ' όλη την Ελλάδα, νοσταλγούμε, αγαπάμε αλλά δεν μπορούμε στο χωριό μας να τα δείξουμε αυτά γιατί προτάσσουμε τις λεπτομέρειες.

     Το χωριό λοιπόν ,το Ψάρι Ηραίας, το χειμώνα έχει..... κρατήσου, 4 κατοίκους, δηλαδή ουσία φύλακες. Για όλους τους άλλους που εκεί είδαμε τον ήλιο ή γεννήθηκαν οι γονείς τους, τώρα πια το Ψάρι είναι ένα θερινό θέρετρο.

    Τα σπίτια είναι περίπου 70, λίγο λιγότεροι και οι φούρνοι, πλην όμως τώρα πια δεν λειτουργούν, εκείνες που ήξεραν, οι πολλές.... έφυγαν.

     Δεν θέλω να σε παρασύρω, ας το είπα θερινό θέρετρο, μην φανταστείς κάτι πολύ ωραίο, ας είμαστε ρεαλιστές, δεν πληρεί καμιά από τις προδιαγραφές να το επισκεφτεί, έστω και ένας τουρίστας.

-- Τι είναι όμως η ομορφιά;

-- Κάτι που φαντάζει εντελώς διαφορετικά στα μάτια του κάθε ανθρώπου, της κάθε ομάδας κ.λπ.

-- Δεν λειτουργεί ταβέρνα ή καφενείο, όμως θέλω να πιστεύω πως εάν έρθεις το καλοκαίρι, θα είναι ανοικτά 50 καφενεία να πιεις καφέ ή και να σου κάνουν το τραπέζι. Θυμάμαι παλιά τη μάνα μου, να ρωτάει: Ξένε από που είσαι; Έλα να πιεις ένα καφέ, ένα νερό. Δεν θέλω και δεν πιστεύω ότι τις πόρτες θα τις βρεις κλειστές, πως οι άνθρωποι θα αρχίσουν να φοβούνται να επικοινωνήσουν, να πουν καλημέρα σε κάποιον που δεν γνωρίζουν, όπως στις πόλεις, γιατί εάν πεις καλημέρα σε κάποιον που δεν γνωρίζεις, ίσως από ευγένεια σου ανταπαντήσει, το πιθανότερο όμως, θα σε κοιτάξει με απορία και θα πει: τρελός είναι!!!

     Το πιο όμορφο για μας είναι η εκκλησία μας, με το πλήρες πλακόστρωτο περιβάλλον της. Ο Αγιάννης. Είτε είμαστε στο Ψάρι, είτε λείπουμε, τον Αγιάννη εμείς τον έχουμε μαζί μας, στις ευχές μας, στα δύσκολα, στα τάματα μας......

     Την ομορφιά του χωριού την αισθάνεσαι σε ένα Σαββατοκύριακο πλήρους ξεκούρασης, γιατί πέρα από τη φύση, υπάρχει μόνο η φύση. Λείπει ή δεν την θέλεις για λίγο την εξέλιξη, την τηλεόραση, τις εφημερίδες, τις ειδήσεις...Πρέπει να ζήσεις στη φύση, πρέπει να μιλήσεις με τους ανθρώπους, δεν έχεις άλλη επιλογή.

     Εάν όμως κάποιος θέλει πεζοπορία, έχουμε πολλές επιλογές για ήρεμο περπάτημα στο δημόσιο δρόμο ή προς τη βρύση Κουριαλού στον αγροτικό δρόμο μέχρι του Κρεφτόχου. Περίπου απέναντι, στις σπηλιές είχε κρυφτεί ο Κολοκοτρώνης.

     Για χαράδρες, ρέματα και φαράγγια περπατάμε προς τις βρύσες Κουριαλού, Αποστόλη, Κρεμάδε για να φτάσουμε στο φαράγγι της Γκούρας.

     Όταν θέλουμε ύψη και κορυφογραμμές, μια διαδρομή από τις πολλές, προς τους κήπους - καρυές, όπου ήταν το παλιό τούρκικο χωριό, από το οποίο οι Τούρκοι έφυγαν νύχτα, πριν το 1821. Το ότι έφυγαν νύχτα, το βασίζω σ' αυτό που έλεγε η γιαγιά μου, ότι ένας απ' αυτούς είχε φίλο ένα Έλληνα και του είπε: Να μαζέψετε το βράδυ τα άλογα σας, γιατί φεύγοντας όσα βρούμε θα τα πάρουμε. Τέλος πάντων. Ας συνεχίσουμε ανηφορικά στου Ζορμπά, να φτάσουμε στη κορυφή του Σιεντελή και βαδίζοντας στην κορυφογραμμή για Αγιολιά, να δούμε στην κορυφή, το σχήμα του ψαριού, από το οποίο, όπως λέγεται, πήρε το όνομά του το χωριό, να αγναντέψουμε τους ορεινούς όγκους - την θάλασσα των βουνών - ίσως στο βάθος και τη θάλασσα.

     Ας μη συνεχίσουμε άλλο. Ας μη βάλουμε τέλος σ' αυτό το κείμενο, γιατί αυτά που μας αρέσουν δεν πρέπει να έχουν τέλος, γοητεία φέρνει η αναμονή, η διαδρομή προς την επίτευξη του ονείρου. Όχι κατ' ανάγκη το όνειρο....

 

 

 

Δημήτρης Παρασκευά Σταματόπουλος