Σας μεταφέρω τους χαιρετισμούς του ...

• 

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Τετάρτη, 13 Σεπτεμβρίου 2017 08:01

Εμφανίσεις: 1900

Λένε, ότι, όπου υπάρχει πολιτικός υπάρχει και ακροατήριο. Αν δεν υπήρχε το δεύτερο δεν θα υπήρχε και ο πρώτος. Είναι κάτι σαν το αιώνιο ερώτημα: ποιο γεννήθηκε πρώτα; Η κότα ή το αυγό;

Η σχέση πολιτικού – ακροατηρίου, έχει μελετηθεί από τα σαΐνια των δημοσίων σχέσεων και άλλων εργαστηρίων σκέψης, και έχουν αντλήσει γνώσεις και δύναμη από τις μελέτες αυτές, οι πολιτικοί, τα κόμματα, οι θρησκείες και εν γένει οι πάσης φύσεως ηγέτες – από τον πολιτικό μέχρι και τον καλλιτέχνη κι ακόμα παραπέρα.

Η ζωή είναι ένα  matrix, μία ψευδαίσθηση – που όχι μόνο είμαστε μέσα σε αυτή εγκλωβισμένοι, αλλά έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ το ψευδές, που αρνούμαστε να φύγουμε από αυτό, ή αν βγούμε έστω και για λίγο έξω, θα τρομοκρατηθούμε, θα φοβηθούμε, θα χάσουμε την ασφάλειά μας όπως αφελώς πιστεύουμε.

Πάνω σε αυτόν τον διαρκή φόβο, δρα ο πολιτικός, ο παπάς, ο αρχηγός κάθε ομάδας και μας καλεί κοντά του, μας παρέχει ασφάλεια, μας κάνει και πιστεύουμε ότι μέσα από κάποια ομάδα, ένα κόμμα, μια θρησκεία, γινόμαστε κάποιοι, αποκτούμε οντότητα.

Μέσα από τα κανάλια της πληροφορίας, μας διοχετεύουν συνεχώς ειδήσεις, νέα, και γινόμαστε αποδέκτες δισεκατομμυρίων άχρηστων πραγμάτων – και βέβαια πολλά από αυτά τα αποθηκεύουμε στο μυαλό μας και τα ονομάζουμε γνώση. Μια γνώση εντελώς άχρηστη και επιβλαβής ταυτόχρονα.

Όπου κι αν είμαστε, στη πόλη, στο χωριό, στο γήπεδο, στη πολιτική συγκέντρωση, στο μετρό, στους δρόμους, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, εισβάλουν οι βάρβαροι και γίνονται κατακτητές και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη μας. Έχουμε αποδεχτεί την κατάκτηση, την θεωρούμε σαν κάτι το φυσιολογικό, παραδίδουμε τη σκέψη μας εν λευκώ να την διαχειριστούν όπως θέλουν – δήθεν για το καλό μας. Τους πιστεύουμε.

Όλοι θέλουμε διακαώς ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, διακρίνουμε το παράλογο που κυριαρχεί παντού – όμως θέλουμε να το κάνουμε μέσα από μια κοινότητα, μαζικά. Μπορούμε αλήθεια ν’ αλλάξουμε τον κόσμο μέσα από ένα κόμμα, μια θρησκεία, αν εμείς πρώτα δεν αλλάξουμε σαν άνθρωποι; Αστεία πράγματα.

Στο πλαίσιο της συνεχούς απασχόλησης του μυαλού με άχρηστα πράγματα, τώρα το καλοκαίρι ειδικότερα που συναθροίζεται ο κόσμος σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, έχουμε ένα σχετικά καινούριο εργαλείο που αν μη τι άλλο αγγίζει τα όρια της γελοιότητας – αυτό δηλαδή των χαιρετισμών που στέλνει υποτίθεται ένας πολιτικός, ένας δήμαρχος, ένας δ. σύμβουλος – δηλαδή το επίπεδο όλο και κατεβαίνει. Άλλο πράγμα να σου στείλει χαιρετίσματα ο Τράμπ και άλλο ο δήμαρχος ενός δήμου της Αθήνας ας πούμε. Πως να το κάνουμε, τα μεγέθη είναι διαφορετικά! Το να χαιρετίσει μια εκδήλωση ο τοπικός Δήμαρχος είναι κίνηση απόλυτα κατανοητή και σεβαστή, αλλά ως εκεί. Από εκεί και πέρα, οι κάθε είδους χαιρετισμοί φανερώνουν άγχος, διαλαλούν την αμφίδρομη σχέση πελάτη – πολιτικού, προσπαθούν να την συντηρήσουν.

Εδώ στην Αρκαδία, πολλά ευτράπελα συνέβησαν κατά την διάρκεια εκδηλώσεων πολιτιστικών. Εισέβαλε για παράδειγμα ένας πολιτικός σε πανηγύρια, και άρχιζε τ’ αγκαλιάσματα και τα κλάϊματα με τους οπαδούς του – τα συναισθήματα πάλλονταν, ο εναγκαλισμός με την εξουσία δεν είναι μικρό πράγμα. Ένας άλλος δήμαρχος εξ Αθηνών αυτός, ίσως και με αρκαδική καταγωγή, δεν είμαι δα και παντογνώστης, έστελνε χαιρετίσματα δια αντιπροσώπων: «σας μεταφέρω τους χαιρετισμούς του …….., μπλά, μπλά, μπλά». Ειδικά αυτός ο δεύτερος, ο δήμαρχος, θα πρέπει να κουράστηκε πολύ αυτό το καλοκαίρι στο να υπαγορεύει χαιρετισμούς στους μεταφορείς του. Για τον συγκεκριμένο μάλιστα, έχω ακούσει ότι είναι καλός δήμαρχος, ασφαλώς θα είναι και καλός άνθρωπος, τα πιστεύω και τα δύο. Έχει άραγε ανάγκη τόσο πολύ την δημοσιότητα; Δηλαδή αν πάει κάπου, σε μια εκδήλωση, και δεν τον αναγγείλει κανείς από το μικρόφωνο, πως θα νιώσει; Θα πεθάνει από μελαγχολία; Αν γίνει μια εκδήλωση και δεν ακουστούν οι χαιρετισμοί του, θα αυτοκτονήσει;

Όλα αυτά, γελοία είναι, αυτό είναι σαφές. Όμως, με την γελοιότητα αυτή ζει πολύς κόσμος. Το παραμύθι έχει γίνει βίωμα και καλύπτει την πραγματικότητα. Αυτό δεν θέλετε επί της ουσίας; Βέβαια, το παραμύθι έχει και άλλη παράμετρο, αυτή της πελατειακής σχέσης που συντηρείται με νύχια και με δόντια – και αυτή η σχέση μπορεί ακόμα να δείχνει ότι έχει ισχυρό υπόβαθρο, αλλά φθίνει συν τω χρόνω – το παλιό αργοπεθαίνει και συμπαρασύρει ότι μπορεί, και για όσο καιρό μπορεί. Δεν αργεί ο καιρός που απ’ όλα αυτά, από την θλιβερή βλαχοπολιτική θα φύγουμε οριστικά. Μέχρι τότε ας απολαμβάνουμε αγχωμένους χαιρετισμούς από ψηφοσυλλέκτες.

Ευτυχώς, στο χωριό μου δεν ακούστηκαν ανάλογοι χαιρετισμοί πολιτικών, μακρινών δημάρχων, κτλ., και κατά κάποιο τρόπο γλυτώσαμε την συγκίνηση της εκ του μακρόθεν χαιρετούρας!

Αν δει κανείς σας τον Τράμπ, τον Πούτιν, την Μέρκελ, τον Μακρόν, κτλ. ας του μεταφέρει τους χαιρετισμούς μας! Είπαμε, να φύγουμε από την βλαχοπολιτική και ν’ ανεβούμε επίπεδο!

 

 

 

 

 

 

 

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος