Τα αγριογούρουνα στο Ψάρι και όχι μόνο ...

Λεπτομέρειες: Δημοσιεύτηκε στις Τετάρτη, 30 Οκτωβρίου 2019 07:42; Εμφανίσεις: 1391

Ο αγριόχοιρος είναι το μεγαλύτερο ζώο της πανίδας στη Πελοπόννησο. Κάποτε μπορεί να ήταν το μαμούθ ή ο ελέφαντας -όπως έχει δείξει νομίζω η ανασκαφή στη λεκάνη της Μεγαλόπολης, θα υπήρχαν κι άλλα μεγάλα ζώα, μα στην εποχή μας ο αγριόχοιρος είναι ο βασιλιάς. Γνωρίζετε ασφαλώς τον μύθο με τον Ερυμάνθιο κάπρο και πως μπαμπέσικα τον έπιασε ο Ηρακλής για να τον πάει στον Ευρυσθέα να κορεσθεί η πλεονεξία του! Ας μην πάμε στις αναλύσεις και στις ερμηνείες του μύθου αυτού, δεν μας ενδιαφέρουν εξάλλου στο παρόν σημείωμα, όμως, θα πρέπει να ειπωθεί, ότι, μετά τον μυθολογικό αυτό κάπρο, δεν πολύ-ακούστηκε πάλι το θηρίο αυτό στην Πελοπόννησο. Πολύ ωραία πράγματα για τον μύθο του κάπρου αναφέρει ο Desharme στην «Ελληνική Μυθολογία του». Ασφαλώς θα τα έχετε διαβάσει.

Ειδικότερα στην Πελοπόννησο, το 1986, δύο κυνηγετικοί σύλλογοι, αυτοί της Μεγαλόπολης και των Καλαβρύτων, αποφάσισαν και εμπλούτισαν την πανίδα με τον ξεχασμένο κάπρο. Από τότε και μέχρι το 1996, δεν επιτρεπόταν το κυνήγι του. Να φανταστείτε, δυό-τρία ζευγάρια έριξε ο κάθε σύλλογος, όμως, έπειτα από δέκα χρόνια, είχαν εμφανισθεί πολλά κοπάδια, μικρά κατά τον αριθμό, αλλά αρκετά για να αρχίσει το κυνήγι τους. Οι κυνηγοί της Πελοποννήσου, αγνοούσαν τον τρόπο με τον οποίο θηρεύεται το ζώο αυτό, όμως κυνηγοί από τη Ρούμελη, την Ήπειρο κυρίως αλλά και από την Μακεδονία (τη νότια, την δυτική και την ανατολική) – κυνηγοί λοιπόν από τις περιοχές αυτές έδειξαν το «καινούργιο» κυνήγι στους κυνηγούς της Πελοποννήσου, που μέχρι τότε κυνηγούσαν λαγούς και πουλιά, άντε και καμιά γίδα στα κρυφά.

Με το άνοιγμα του κυνηγίου των αγριόχοιρων, άνθισε επίσης η αγορά όπλων, φυσιγγίων, ειδικών ρούχων, ασυρμάτων κτλ. Το χρήμα έρρεε και όλοι οι εμπλεκόμενοι, έμποροι και κυνηγοί ήσαν ευχαριστημένοι. Η κεντρική συνομοσπονδία των κυνηγών, είδα στα κιτάπια της 250.000 εγγεγραμμένους κυνηγούς με άδειες τοπικές η γενικές (για όλη την επικράτεια δηλαδή), και το φρέσκο χρήμα θέλησε να το διαχειριστεί καλύτερα. Έφτιαξε την Θηροφυλακή δίχως να επιβαρυνθεί το δημόσιο ταμείο αλλά μόνο το δικό της, δημιούργησε νέους κανονισμούς για το συγκεκριμένο κυνήγι, αλλά η μεγάλη της χαρά -σαν συνομοσπονδίας- ήταν οι ετήσιες «ρυθμιστικές». Ρυθμιστική, είναι ένα σύνολο κυνηγετικών οδηγιών που δημοσιεύεται κάθε Αύγουστο και αναφέρει ποια κυνήγια επιτρέπονται, πού, πότε κτλ. Πριν από κάθε ρυθμιστική, η συνομοσπονδία, έκανε σκληρό αγώνα τάχα μου με τα στελέχη της, «μάτωνε» για το καλό των κυνηγών. Τέλος πάντων, αυτά δεν ήσαν σοβαρά πράγματα, δείξτε μου όμως έναν συνδικαλιστικό Φορέα που είναι σοβαρός. Σημασία έχει πως ο κάπρος αυξήθηκε και πλήθυνε επικίνδυνα, παρόλο που οι κυνηγοί παραβίαζαν και παραβιάζουν τον αριθμό κάρπωσης ανά κυνηγετική έξοδο, όχι όλοι φυσικά, αλλά οι περισσότερες ομάδες. Βέβαια, σήμερα, οι ομάδες έχουν λιγοστέψει κατά πολύ σε σχέση με το πριν, και σε αυτό φυσικά συνέβαλε η εμπλοκή του ΔΝΤ στα ελληνικά πράγματα, ο «μεγάλος αγώνας» του πολιτικού συστήματος να «σώσει» την Ελλάδα, τα μνημόνια που «σκίσαμε» μέσα σε μία κρύα νύχτα, και πόσα ακόμα εντελώς άνοστα πράγματα που σερβίρει πάντοτε ένα εντελώς ξεπερασμένο από την ίδια τη ζωή, πολιτικό σύστημα.

Ο κάπρος, αγνοώντας οικονομικά μοντέλα ανάπτυξης, μπορεί να διανύσει ακόμα και σαράντα χιλιόμετρα τη μέρα για την ανεύρεση της τροφής του. Ξεδιάντροπος σαν είναι, θα συνευρεθεί ερωτικά με την γουρούνα ελεύθερα, στα γιατάκια, στις νερολούτσες, σε ξέφωτα και σε μέρη σκιερά. Θα παίξει με τα υπόλοιπα μέλη του κοπαδιού, θα έρθει σε ρήξη με άλλον ισχυρό κάπρο, και μπορούμε να πούμε ότι, ακολουθεί με ευλάβεια τη φύση του. Είναι πανέξυπνο ζώο, ίσως το εξυπνότερο του ζωικού βασιλείου, ακίνδυνο για τον άνθρωπο που δεν το κυνηγά και πολύ επικίνδυνο γι’ αυτόν που το σπρώχνει με τέχνη προς τα καρτέρια.

Βάσει των κανονισμών, τα αγριογούρουνα τα κυνηγά οργανωμένη ομάδα που δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη των δέκα ατόμων. Αυτή ο κυνηγετική οδηγία έχει παραβιασθεί εκατομμύρια φορές από κυνηγούς, διότι σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις τηρείται με ευλάβεια αυτή. Τα δέκα νόμιμα άτομα, γίνονται 12, 15, ακόμα και είκοσι, μην πω για την περασμένη δεκαετία, όπου υπήρχε ένα λόχος κυνηγών από κάποια άλλη περιοχή της Πελοποννήσου και σαν τον Ιμπραήμ κατέστρεφε κάτι τι που συναντούσε στο πέρασμα της πανίδας. Τι ωραία χρόνια ήσαν εκείνα; Είχαν σασπένς, τσαμπουκάδες, πόνο. Ευτυχώς, η κοινωνική και οικονομική κρίση -που λένε πως πέρασε- όλα αυτά τα άσχημα τα άφησε πίσω της. Σήμερα λοιπόν ο κυνηγός, φορά πορτοκαλί γιλέκα και τζόκεϋ για να διακρίνεται εύκολα στο πυκνό βουνό, και σε σχέση με το παρελθόν έχει συμμορφωθεί περισσότερο με τις κυνηγετικές διατάξεις.

Ειδικότερα όμως για το Ψάρι, το χωριό μας, μπορούμε αβίαστα να μολογήσουμε ότι είναι σπίτι και των αγριόχοιρων. Παντού γύρω από το χωριό έχουν φτιάξει τα γιατάκια τους και περνάνε σ’ αυτά την μέρα τους, ξεκουράζονται, λαγοκοιμούνται, παίζουν, κάνουν φασαρία ή κάθονται ήσυχα. Σαν φύγει η μέρα, βγαίνουν απ’ αυτά και αναζητούν την τροφή τους, ψάχνουν για ρίζες, ξεχαρβαλώνουν μάντρες κι αλώνια, ό,τι κινείται το τρώνε μιάς και είναι παμφάγα ζώα. Γκουρμέ τροφή θεωρούν τα καβούρια και τα έχουν εξαφανίσει σχεδόν από τα ρέματα, αλλά δεν λένε όχι στα καρύδια, σε βολβούς, στα βελανίδια -που ενισχύουν και το ανοσοποιητικό τους σύστημα-, πατάτες τρώνε, στον κήπο της Ντομινίκ παρακολουθούν πότε γίνονται τα μαρούλια και εφορμούν και τα εξαφανίζουν. Γενικά και ειδικά, ο κάπρος είναι ένα εκπληκτικό ζώο, τον άνθρωπο τον μυρίζεται από μίλια μακριά αν ο αέρας είναι ευνοϊκός γι’ αυτόν, μα και πόσες φορές, αμέτρητες, όταν κυνηγιέται, περνά από τα καρτέρια σαν αερικό και γίνεται άφαντος.

Γύρω από Ψάρι, Λυκούρεση, Σέρβου, Αρτοζήνο και Μαζαράκη, Πετρουλαίικα και Αράχωβα, Ράφτη και Τραγουδιστή, Κοσμά και Παλούμπα, γύρω από την μεγάλη αυτή περιοχή, πολλά κοπάδια ζούν βίο ρέμπελο όλο το χρόνο και μόνο την κυνηγετική περίοδο νιώθουν κίνδυνο. Πρέπει συνεπώς ν’ αποδεχτούμε την συμβίωση μαζί του, σύμφωνοι, δεν είναι οικόσιτο ζώο, όμως αποτελεί πλέον μέρος της πανίδας του χωριού μας και μπορεί κι αυτό να ζει ανάμεσά μας, ακόμα και με φόβο.

Το κακό με το κυνήγι -για μένα τουλάχιστον- είναι ότι ο κυνηγός στην πλειοψηφία του (πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις) δεν κυνηγά για να καταναλώσει ό,τι θήρευσε, μα το αποθηκεύει σε καταψύκτες, όπως καλή ώρα αποθηκεύουν σπόρους στην παγωμένη Νορβηγία για να ζήσουν οι «εκλεκτοί» από έναν πυρηνικό πόλεμο ενδεχομένως ή ακόμα και από έναν αστεροειδή! Δεν ξέρω, ίσως η συνήθεια αυτή να προέρχεται από το κατοχικό σύνδρομο της στέρησης και του φόβου, ίσως όμως να κάνω και λάθος. Όπως κι αν έχει όμως, όταν τοποθετείς σε καταψύκτη άγρια ζώα, δεν λέγεσαι κυνηγός πιά μα συλλέκτης!

Μία άλλη κακή συνήθεια του κυνηγού -που νομίζω έχει αδυνατίσει τα τελευταία χρόνια- είναι αυτή, που βγάζει φωτογραφίες με τα σκοτωμένα θηράματα -όχι μόνο τα αγριογούρουνα- και καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι! Θα έχετε δει ασφαλώς κυνηγούς να έχουν στα πόδια τους αμέτρητους αριθμούς από πουλιά ή αγριογούρουνα κι αυτοί να καμαρώνουν. Αν κάποιους από αυτούς τους γνωρίζετε, υπενθυμίστε τους αν θέλετε, ότι ο ναρκισσισμός είναι ακραία πράξη εγωισμού. Μη πω πως είναι καθαρή ψυχασθένεια.

Η κατάντια όμως μερικών (ευτυχώς αυτοί είναι λίγοι στην Ελλάδα) αυτών που κυνηγάνε σε «ρεζέρβες» δεν έχει πάτο! Οι «ρεζέρβες» ανθίζουν κυρίως στον βαλκανικό χώρο και εκεί γίνεται πραγματική σφαγή του αγριογούρουνου. Η ρεζέρβα, είναι ένας μεγάλος σε έκταση χώρος, μισθωμένος από το κράτος ή ιδιωτικός, ένας ας πούμε κλειστός χώρος και μέσα σε αυτόν εκτρέφουν σε μορφή άγρια κατά κάποιο τρόπο αγριογούρουνα. Στην κυνηγετική σεζόν λοιπόν, που από κράτος σε κράτος διαφέρει ως προς την χρονική της περίοδο, γίνεται το εξής: πενήντα- εξήντα περίπου νοματαίοι, υπάλληλοι ή συνεργάτες της ρεζέρβας, ζώνουν κυριολεκτικά τον οριοθετημένο αυτό χώρο, έχοντας ο καθένας τους από ένα, δυό, ακόμα και τρία σκυλιά. Με τον τρόπο αυτό, πιέζουν τα αγριογούρουνα να φτάσουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο, απόλυτα ελεγχόμενο, όπου σε αυτό υπάρχουν υπερυψωμένα φυλάκια. Σε αυτά, κάθονται κυνηγοί, έχοντας συνήθως ραβδωτά όπλα (πολεμικά) με διόπτρες και γίνεται η σφαγή του αγίου Βαρθολομαίου όταν τα άτυχα ζώα, πιεζόμενα, τρέχουν να φυλαχτούν από κοπάδια ανθρώπων και σκύλων. Μετά δε το πέρας του κυνηγίου αυτού, βάζουν στη σειρά αμέτρητα σκοτωμένα γουρούνια στα πόδια τους, και οι κυνηγοί, από πίσω, όρθιοι με καμάρι, κρατώντας στα χέρια τους τα καπνισμένα όπλα τους, καμαρώνουν το χάλι τους. Πριν αποχωρήσουν οι κυνηγοί, πληρώνουν ό,τι σκότωσαν και το πάνε στο σπίτι τους. Το χρήμα πρέπει να ρέει.

Για τα αγριογούρουνα στο Ψάρι θέλησα να γράψω και να που έφτασα με τη φλυαρία μου. Θα μπορούσα να έγραφα αναλυτικά επίσης τον τρόπο που ο γδάρτης της ομάδας γδέρνει το σκοτωμένο ζώο. Αλλά δεν το κάνω διότι θα θυμώσει μία φίλη μου που με παρακολουθεί …

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος