Ψάρι Ηραίας - Αρκαδίας

Εισαγωγή

Κοιτάζοντας στο αύριο έρχονται άθελα μας μνήμες από το παρελθόν, βιώματα από την παιδική μας ηλικία. Καταστάσεις πού ζήσαμε και που μας συντροφεύουν στη ζωή μας, πολλές φορές σε καθημερινή βάση. Οι μνήμες οι δικές μου πολλές φορές έχουν να κάνουν με το χωριό, το Ψάρι, τόπο που γεννήθηκαν οι γονείς μου.

Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά τα ταξίδια μου στο χωριό άρχισαν από πολύ νωρίς, από τότε που χρειαζόταν ταξίδι 2 ημερών μέχρι να φτάσεις. Δυό μέρες ταλαιπωρία που με πήγαιναν σε τόπο μαγικό, σε μια καθημερινότητα εντελώς διαφορετική από αυτή της Αθήνας. Σε μια ελευθερία που την ένιωθα μόνο στο χωριό και που την νιώθω ακόμα και σήμερα.
Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά τα ταξίδια μου στο χωριό άρχισαν από πολύ νωρίς, από τότε που χρειαζόταν ταξίδι 2 ημερών μέχρι να φτάσεις. Δυό μέρες ταλαιπωρία που με πήγαιναν σε τόπο μαγικό, σε μια καθημερινότητα εντελώς διαφορετική από αυτή της Αθήνας. Σε μια ελευθερία που την ένιωθα μόνο στο χωριό και που την νιώθω ακόμα και σήμερα.

Γεμίζαμε τις βαρέλες με νερό από τη Μπουσμπούνα, ποτίζαμε τα μουλάρια και τα άλογα, ταΐζαμε τα σκυλιά, βοηθούσαμε στο άρμεγμα των προβάτων και γιδιών, πηγαίναμε με τον παππού στη Γκούρα να πιούν νερό τα ζωντανά!!, αλωνίζαμε, φέρναμε ξύλα για την φωτιά, κάναμε κόντρες ιππικές με την φοράδα ετοιμόγεννη, ξεφυλλίζαμε στο αλώνι τα καλαμπόκια.

Η ευτυχία σε καθημερινά πράγματα βίωνε στις παιδικές μας ψυχές. Η διαρκής επαφή με τη φύση και το μεγαλείο της σφράγισε ανεξίτηλα την αγάπη για το χωριό.

Το χωριό όμως άλλαξε, έφυγαν οι πολλοί και έμειναν οι λίγοι, τα χωράφια με το στάρι και το καλαμπόκι τώρα έγιναν δάση, οι πηγές στέρεψαν γιατί σταματήσαμε να πίνουμε το νερό τους, τα μονοπάτια ερήμωσαν γιατί έμειναν δίχως αγωγιάτες και πεζοπόρους, οι αντίλαλοι από τα χλιμιντρίσματα των αλόγων και τα βελάσματα των γιδοπροβάτων δεν ακούγονται όπως τότε.

 Ακούγεται όμως μέσα μας η ηχώ όλων αυτών των βουκολικών ακουσμάτων να μας καλεί πάλι στο χωριό, στον τόπο των πατεράδων μας, στις ρίζες μας. Όποιος απαρνιέται τις ρίζες του, απαρνιέται τον ίδιο του τον εαυτό, την ίδια του την ταυτότητα.

Πόσο άλλαξε η ζωή και πόσο θα αλλάξει ακόμα, αλλά πόσο και εμείς αλλάζουμε συνεχώς ακολουθώντας όμως τα παλιά χνάρια, τις παλιές πατημασιές όλων εκείνων που προηγήθηκαν αλλά κι εκείνων που θα έλθουν.

Το χωριό σήμερα, όμορφο όσο ποτέ άλλοτε πνιγμένο στο καταπράσινο τοπίο, με αέρα αμόλυντο και πουρναρίσιο έγινε τόπος παραθεριστικός, τόπος ξενοιασιάς και ξεκούρασης όλες τις εποχές του χρόνου.

Το Ψάρι έχει μέλλον, όαση ελπίδας στην καθημερινή μιζέρια της πόλης, παρθένα φύση που ψάχνει για την ανάδειξη της και θα την έχει, τόπος ιερός και ηρωικός καμένος από τον Ιμπραήμ και λεηλατημένος από τον κοτσαμπασισμό, θύμα του Καποδίστρια και της προόδου, συνήθισε στη μακραίωνη ιστορία του όλες αυτές τις αντιξοότητες.

Το Ψάρι έχει μέλλον, οι νέες γενιές πάντα καλύτερες από τις προηγούμενες με φρέσκιες και ριζοσπαστικές ιδέες, με ενθουσιασμό και όραμα μας δείχνουν τον δρόμο. Ας ακολουθήσουμε την πορεία τους ................ στο μέλλον ..........

Αναστασόπουλος Κ. Βασίλης