Ψάρι Ηραίας - Αρκαδίας

Αρχιμανδρίτης Ισίδωρος Τσόρβας

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Πέμπτη, 18 Απριλίου 2013 18:27

Εμφανίσεις: 5210

Ήταν κάποτε μια καταπράσινη δασώδης τοποθεσία, σε υψόμετρο 860 μ., στους πρόποδες του βουνού Άγιο-Λιάς. Οι πρώτοι οικιστές, νομάδες που έφτασαν εκεί για να ξεκαλοκαιριάσουν με τα κοπάδια τους, την ονόμασαν Ψάρι. Η λέξη στα αρβανίτικα σημαίνει "ρίζα του βουνού". Στη συνέχεια προστέθηκαν και άλλοι και άλλοι, με αποτέλεσμα ο αρχικός οικισμός να μετεξελιχθεί στο μετέπειτα γνωστό Ψάρι Ηραίας Γορτυνίας.

    Η ζωή ήταν πολύ δύσκολη και σκληρή. Οι συνθήκες γενικά αντίξοες. Οι κάτοικοι, κτηνοτρόφοι στην πλειοψηφία τους, με επίπονη και συνεχή εργασία, με τη βοήθεια του Θεού και την προσδοκία του καλύτερου κατόρθωσαν να αλλάξουν σιγά-σιγά τον περιβάλλοντα χώρο, να τον ημερεύσουν και να τον εκμεταλλευθούν για την επιβίωση τους. Επειδή η περιοχή ήταν δασώδης, έκοψαν δέντρα και δημιούργησαν καλλιεργήσιμες εκτάσεις κατάλληλες για την γεωργία, ώστε με την πρόσθετη παραγωγή των διαφόρων γεωργικών ειδών να συμπληρώνουν τα έσοδα τους από την κτηνοτροφία. Επίσης έτρεφαν κατοικίδια ζώα, χρήσιμα από πολλές πλευρές και ασχολούνταν με ότι θα τους απέφερε κέρδος και όφελος (κυνήγι, κατασκευή τσαρουχιών, κτίσιμο, σιδηρουργία, υφαντική ... )

     Κατάφερναν λοιπόν, έτσι να επιβιώνουν και να αυξάνονται αριθμητικά. Βέβαια φρόντισαν και την πνευματική και θρησκευτική τους ζωή και προαγωγή και έκτισαν εκκλησίες και δημοτικό σχολείο. Η πρώτη εκκλησία  ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος, που καταστράφηκε το 1770 στα Ορλωφικά από Αλβανούς . Σήμερα μοναδική εκκλησία είναι ο Αγιάννης ο Βαπτιστής ή Θερμολόγος, ανακαινισμένη από τους Ψαραίους. Σχολείο υπήρχε από το 1923. Το 1966 κατεδαφίστηκε για να ξανακτισθεί μεγαλύτερο, ενώ ήδη είχαν φανεί τα πρώτα δείγματα της παρακμής και της συρρίκνωσης του χωριού. Το 1974 έκλεισε οριστικά.

     Σήμερα αυτό το χωριουδάκι "ζει" και υπάρχει σιωπηλό, έρημο, παραμελημένο, χωρίς κίνηση, χωρίς ουσιαστική ζωή, χωρίς μέλλον. Οι απομένοντες ελάχιστοι υπέργηροι ξωμάχοι ζουν στη δική τους σκληρή πραγματικότητα. Οι νέοι, κυνηγοί της ελπίδας για μια καλύτερη και πιο άνετη ζωή, νωρίς ακολούθησαν το παράδειγμα του Ομηρικού Οδυσσέα. Έφυγαν προς όλες τις Ηπείρους, Αμερική, Καναδά, Αυστραλία. Το μεταναστευτικό ρεύμα βύθισε σιγά αλλά σταθερά στην αφάνεια και μοναξιά και αυτή τη γωνιά της ελληνικής υπαίθρου.

     Όμως οι μνήμες, όπως διασώζονται και μεταδίδονται στους μεταγενέστερους, είναι ζωντανές και γι' αυτό ο πολιτισμός, η παράδοση, τα ήθη και έθιμα του τόπου δε θα σβήσουν ποτέ. Αλλά και η ιστορία κατέγραψε για πάντα πολλά ονόματα αγωνιστών και ηρώων, που θυσιάστηκαν και αγωνίστηκαν για την ελευθερία του τόπου τους και της Ελλάδας. Η αγάπη των λιγοστών πια κατοίκων αλλά και όσων γεννήθηκαν εκεί και ζουν σε άλλες περιοχές του κόσμου ευρύτερα ή έχουν τις ρίζες τους σ' αυτή την ξεχασμένη γωνιά της πατρίδας μας θα αποτελεί ισχυρό κρίκο και ακατάλυτο δεσμό του χθες και του αύριο, του παρελθόντος και του μέλλοντος. Αυτές τις ρίζες πρέπει να κρατήσουμε, να εκθρέψουμε, να στεριώσουμε, αφού μόνο όσοι γνωρίζουν τις ρίζες τους, όσοι τις σέβονται, όσοι τις τιμούν κατορθώνουν να γίνονται καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι πολίτες. Μόνο κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις δε θα μας πληγώνει ο τόπος μας, η χώρα μας, η πατρίδα μας.

     Αυτές οι σκέψεις ας αποτελέσουν ένα ταπεινό αφιέρωμα αγάπης και τιμής στο γενέθλιο τόπο της μητέρας μου Αναστασίας Γεωργίου Αναστασοπούλου.

+ Αρχιμανδρίτης Ισίδωρος Τσόρβας
Προϊστάμενος Ιερού Ναού Παναγίας Μαρμαριωτίσσης Χαλανδρίου