Ψάρι Ηραίας - Αρκαδίας

Η Nέα Συνείδηση …

• 
• 

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Κυριακή, 23 Αυγούστου 2015 09:44

Εμφανίσεις: 2806

Tο δειλινό με βρήκε να κάθομαι αμέριμνος στο μικρό  μπαλκόνι πάνω από τον άδειο δρόμο. Βασίλευε σιωπή, σχεδόν απόλυτη, σαν εκείνη που έρχεται για μια στιγμή μόνο ύστερα από ένα λαμπερό ηλιοβασίλεμα όταν όλη η γη βρίσκεται σε βαθιά γαλήνη.                                               

Άδειος ο δρόμος κάτω από τα πόδια μου, άδειος κι’ εγώ από συναισθήματα και σκέψεις. Ήταν τόση η ακινησία του νου, που είχα την αίσθηση ότι και τα ηλεκτρόνια ακόμα  είχαν σταματήσει να περιφέρονται γύρω από τους πυρήνες!. Λες και βρισκόμουν στο κβαντικό κενό.  Μέσα σ’ αυτή τη  σιγαλιά από το βάθος του δρόμου και από τις αντίθετες πλευρές εμφανίστηκαν δύο ομάδες να κραυγάζουν και να έρχονται προς το μέρος μου. Οχλαγωγία. Επανήλθα στο βασίλειο του χρόνου, εκεί που κυριαρχεί η σκέψη. Όταν ο όχλος έφτασε μπροστά μου σταμάτησε. Οι μεν φώναζαν υπέρ του Ναί και οι άλλοι υπέρ του Όχι.  Τον λόγο δεν τον έμαθα. Φώναξαν για λίγη ώρα και αποχώρησαν.

Οι έξω φωνές παρέμειναν μέσα μου και με καλούσαν να πάρω θέση.  Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση το ναι ή όχι απέκτησε ευρύτερη έννοια. Στο μορφικό γίγνεσθαι έλλειψη και επάρκεια είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος (η μία μεταλλάσσεται στην άλλη συνεχώς).

Ποιο όμως είναι το πραγματικό ερώτημα; και τι με συμφέρει καλύτερα; Υπάρχει ερώτημα;

Ποιος λοιπόν μέσα μου πρέπει να αποφασίσει, ο επαρκής ή ο ελλιπής;. Όποιος και να αποφασίσει με την πάροδο του χρόνου θα οδηγηθεί στο αντίθετο του και έτσι θα αισθάνομαι μόνιμα ελλιπής. Είναι συνεπώς η συνείδηση αποτέλεσμα έλλειψης και επάρκειας. Και αυτή την έλλειψη έρχεται να την καλύψει ο Θεός. Και τι ορίζεται σαν Θεός; Μέσω της σκέψης ορίζω σαν Θεό την προβολή του μέτρου της ανεπάρκειας μου.

Τον διακρίνω σε δύο είδη:

α) Θεό των ιδεαλιστών (η έλλειψη τους θα πληρωθεί κυρίως μετά θάνατον ή για άλλους σε μια επόμενη ενσάρκωση)

β) Θεό των υλιστών (η έλλειψη τους θα πληρωθεί όταν η ανθρωπότητα φθάσει στην αταξική κοινωνία)

Κοινό σημείο και των δύο είναι η πίστη. Η επάρκεια σε μια πίστη  αμέσως επισημαίνει και την ανεπάρκεια αυτού που την επικαλείται.  Ένας ιδεαλιστής πιστός διατείνεται ότι την ανεπάρκεια του την καλύπτει με την πίστη  στο Θεό του (που αυτό είναι εφησυχασμός, άρα μορφή ύπνωσης ) και έτσι δίνει ψεύτικη πληρότητα στην ανεπάρκεια του. Διαιωνίζοντας έτσι την ανεπάρκεια του, συνυπάρχει μαζί του σαν Θεός. Αλλιώς Θεός θα υπήρχε;

Ο υλιστής πιστός είναι σε μόνιμη ανεπάρκεια.

Ένα άλλο κοινό τους σημείο είναι ότι ταυτίζονται με το αντικείμενο της προβολής τους  και έτσι αυτοπροσδιορίζονται και αυτοπεριορίζονται. Και η κάθε ταύτιση είναι πλαστή συνείδηση.  Η πρώιμη ηλικία βασίζεται στη σκέψη όπου ισχύει  ο νόμος της δράσης- αντίδρασης)

Ζούμε σε κομμάτια. Είμαστε άλλο πράγμα στην δουλειά, κάτι διαφορετικό στο σπίτι. Μιλάμε για δημοκρατία ενώ είμαστε αυταρχικοί, ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε τον πλησίον μας (το δόγμα του καλού χριστιανού) αλλά τον σκοτώνουμε με τις πράξεις μας. Έχουμε συνείδηση της πολλαπλής ύπαρξης μέσα μας; Και πως είναι δυνατό, ένα μυαλό που είναι χωρισμένο σε πολλά κομμάτια να έχει συνείδηση του συνόλου;

Αν προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το «εγώ» του πολυσύνθετου εαυτού μας, ξεσκεπάζουμε μία - μία τις διαφορετικές στρώσεις του, εξετάζουμε κάθε σκέψη, κάθε κίνητρο. Και αναλύουμε. Και η ανάλυση αυτή που μπορεί να κρατήσει χρόνια ή και αιώνες, μας μπερδεύει, μας αποπροσανατολίζει, παραποιεί τον εαυτό μας που είναι μία σύνθετη οντότητα, που επηρεάζεται διαρκώς από κάθε είδους μορφή που δουλεύει ασταμάτητα πάνω του. 

Μπορούμε να ανακαλύψουμε ότι ο δρόμος της ανάλυσης δεν είναι ο δρόμος ο καλός, δεν οδηγεί πουθενά. Μονάχα αν δούμε τον εαυτό μας ενιαία, και όταν το μυαλό δεν είναι διαιρεμένο, βλέπουμε την αλήθεια, μέσα από την ολότητα. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό;

Οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε, διότι δεν καταπιαστήκαμε ποτέ με το πρόβλημα σοβαρά, διότι δεν κοιτάξαμε ποτέ τον εαυτό μας αληθινά. Και ας πιστεύουμε ότι το κάναμε. Κατακρίνουμε τους άλλους, ξεφεύγουμε δικαιολογώντας τα πράγματα ή φοβόμαστε να τα κοιτάξουμε κατάματα. Όταν όμως κοιτάζουμε συνολικά, δεν υπάρχει φόβος, αντιφάσεις, και φυσικά δεν υπάρχει σύγκρουση.

Το αποτέλεσμα δράσης – αντίδρασης είναι η σύγκρουση. Και από εκεί προκύπτει η βία. Στο πεδίο της σκέψης η βία είναι αναπόφευκτη. Άρα, στο πεδίο της σκέψης δεν υπάρχει λύση. Η ειρήνη δεν υφίσταται.

Στην ώριμη ηλικία (νέα συνείδηση) υπάρχει νοημοσύνη. Το ζεύγος των αντιθέτων δεν υφίσταται πλέον. Υπάρχει καθαρή ενέργεια που την ακολουθεί η ορθή δράση. Οι καθρέφτες έσπασαν, η περσόνα διαλύθηκε και ο νάρκισσος εαυτός δεν αντικατοπτρίζεται πλέον στα υδάτινα μονοπάτια κάθε κατασκευασμένης γοητείας.

Η αληθινή συνείδηση είναι πέρα από το ναι και το όχι, πέρα από την άρνηση και την κατάφαση, πέρα από τη σύγκρουση του ζεύγους των αντιθέτων. Είναι πέρα από τα δύο γιατί τα έχω κάνει ένα. Είναι η στιγμιαία αντίληψη (έμπνευση) αυτού που πραγματικά «Είναι». Στην νοημοσύνη – που βρίσκεται έξω από τον χρόνο, υπάρχει ενότητα ενώ στην σκέψη διαίρεση. Είναι πέρα από την πορεία του γίγνεσθαι μέσα στην κοιλάδα  του θανάτου που αποτελεί την κατοικία των ζωντανών -νεκρών. Είναι πληρότητα.

Νέα συνείδηση είναι το άφημα  στα θεραπευτικά ύδατα της ζωής.

 

 

Από το πρωτότυπο