Ψάρι Ηραίας - Αρκαδίας

Όταν ο Γκαίτε πέρασε από το Ψάρι ...

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Δευτέρα, 17 Ιουλίου 2017 21:44

Εμφανίσεις: 2673

Οι απλοί χωρικοί με γνωρίζουν ήδη και με αγαπούν. Και πιο πολύ τα παιδιά. Έκανα ωστόσο μια θλιβερή παρατήρηση. Όταν αρχικά τους συναντούσα στον δρόμο και τους ρωτούσα φιλικά διάφορα πράγματα, κάποιοι απ’ αυτούς νόμιζαν ότι ήθελα να τους ξεγελάσω και μ’ έδιωχναν βάναυσα. Εγώ δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να πτοηθεί, ήταν, όμως, έντονο το γεγονός το οποίο είχα προσέξει: άνθρωποι με κάποια κοινωνική θέση διατηρούν πάντα μια απόσταση ψυχρότητας από τον απλό κόσμο σαν να έχουν την εντύπωση ότι πλησιάζοντάς τον θα χάσουν.

Και ύστερα υπάρχουν κάτι κακόγουστοι και άμυαλοι που τους αρέσουν τα κακόγουστα αστεία, υποκρινόμενοι ότι καταδέχονται να πλησιάσουν τον φτωχό κοσμάκη, για να κάνουν στην συνέχεια την αλαζονεία τους πιο αισθητή.

Γνωρίζω βέβαια ότι δεν είμαστε ίσοι, ούτε μπορούμε να είμαστε. Πιστεύω όμως, πως αυτός ο οποίος θεωρεί απαραίτητο να διατηρήσει τον σεβασμό του κρατώντας απόσταση από τον ονομαζόμενο όχλο, είναι εξίσου αξιοκατάκριτος όπως ένας φοβισμένος που φυγομαχεί, γιατί φοβάται ότι θα χάσει.

Τελευταία, επισκέφτηκα την κρήνη και συνάντησα εκεί μια υπηρέτρια που είχε ακουμπήσει τη στάμνα της στο τελευταίο σκαλί και κοιτούσε γύρω της μήπως δει καμιά συντρόφισσα για να τη βοηθήσει να βάλει τη στάμνα στο κεφάλι της. Κατέβηκα τη σκάλα και την κοίταξα.

«Μπορώ να σας φανώ χρήσιμος δεσποινίς;» είπα. Κοκκίνισε. «Ώ όχι κύριε!» είπε, «μην ενοχλείστε». Έφτιαξε το μαξιλάρι στο κεφάλι της και τη βοήθησα ν’ ανεβάσει τη στάμνα της. Μου είπε ευχαριστώ και ανέβηκε τη σκάλα.

12 Μαίου - Die Leiden des jungen Werthers (τα πάθη του νεαρού Βερθέρου)  του  Johann Wolfgang Goethe.

Opsarion.gr