Αρκάδες ποιμένες … ο παππούς, η εγγόνα, ο δισέγγονος

Et  in  Arcadia  ego, Αρκαδία Χαίρε, Αρκάδες εσμέν ….. Γνωστά όλα αυτά. Τα είπαν άλλοι πρωτύτερα από εμάς. Για να εξευμενίσουν την αψάδα της άγνωστης και πανέμορφης αρκαδικής γης.

Από φόβο, για τα παλιά μυστήρια που κρύβει στα σπλάχνα της η γης του Πελασγού. Όσα ειδυλλιακά έργα κι αν γράφτηκαν, όσοι πίνακες κι αν φτιαχτούν, πιστεύουν οι δημιουργοί ότι προσεγγίζουν την γης του Φωτός. Μα μπορούν να δουν οι τυφλοί αν δεν είναι ενορατικοί; Αν δεν κοιτούν και δεν αφουγκράζονται με την θεία ψυχή;

Ο Αρκάς ποιμένας, αυτός ο μύστης της αρχέγονης γης, ο συνεχιστής της απλότητας και της μακαριότητας, είναι Ζηλωτής και Δάσκαλος. Μέρος του ΠΑΝτός, κρίκος της εξέλιξης και της ανέλιξης του ανθρώπου.

Ο Αρκάς ποιμένας, δεν πέθανε, όπως και ο Πάνας δεν πέθανε, όπως δεν πεθαίνει κανείς άνθρωπος και κανείς μύστης. Γιατί αποστολή του Ενός ή και των Όλων, είναι η ίδια η ζωή.

Αυτή ακριβώς η Ζωή διακρίνεται μέσα από την φωτογραφία που βλέπουμε. Στην θέση του δικού μου παππού βάλτε τον δικό σας, στην θέση της εγγόνας ένα νέο κορίτσι, στην θέση του δισέγγονου ένα παιδί.

Ο Αρκάς ποιμένας δεν πέθανε. Τον έχουμε μέσα μας. Βαθιά ριζωμένο στην ψυχή μας.

 

Η Φωτογραφία σε  link

 

 

 

 

 

 

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος

Υγ: Στην φωτογραφία του περασμένου αιώνα διακρίνεται ο παππούς μου ο Τάσος Πανουσόπουλος, η εγγόνα του η Μαρία κι ένας δισέγγονός του. Τρείς γενιές σε μια επική στιγμή της Ζωής.
Την φωτογραφία μου έδωσε η δισεγγόνα του η Βαγγιελιώ Παπαναστάση, κόρης της Μαρίας Πανουσοπούλου Παπαναστάση. Την ευχαριστώ θερμά.