Ημερολόγιο 2016 Αδελφότητας Ψαραίων

   Συνηθίζεται τα τελευταία 30 χρόνια (περίπου), και η Αδελφότητα Ψαραίων με την έναρξη της νέας χρονιάς, αρχίζει και διανέμει σπίτι – σπίτι το Ημερολόγιο.

  Συνήθως, το Δ.Σ χωρίζεται σε κλιμάκια ώστε να επισκεφτεί στο μέτρο του δυνατού όσα περισσότερα ψαραίϊκα σπίτια μπορεί.

  Η απασχόληση αυτή, που απαιτεί πολύ χρόνο, καύσιμα μετακίνησης, κόπο φυσικά, γίνεται πάντα από μέρους της Αδελφότητας με καλή διάθεση. Ανεξάρτητα ποιοι πατριώτες είναι κάθε φορά στην διοίκηση.

   Το Ημερολόγιο δεν έχει τιμή πώλησης. Όποιος πατριώτης θέλει, δίνει, όποιος δεν θέλει ή δεν έχει, δεν είναι απαραίτητο να δώσει. Η καλύτερη ανταμοιβή για τα μέλη του Δ.Σ που αφήνουν τις υποχρεώσεις τους για το Ημερολόγιο, είναι ένας καλός λόγος, ένα φίλεμα, ένα ποτήρι νερό.

  «Σου άρεσε το Ημερολόγιο;», με ρώτησε προ δυό – τριών ημερών πατριώτης που συνάντησα τυχαία στον δρόμο. «Κάνε την σωστή ερώτηση για να απαντήσω!» του είπα. Δισταχτικός ο πατριώτης…  «έ …. να, εμένα δεν μου άρεσε». «Και σύ, τι θα ήθελες; Τι θα προτιμούσες;» τον ρώτησα. «Ε… δεν ξέρω, αλλά κάτι άλλο».

           Ναι, κάτι άλλο. Αλλά δεν ήξερε τι, δεν είχε να προτείνει κάτι διαφορετικό. Τέλος πάντων, το Ημερολόγιο που εκδίδει κάθε χρόνο η Αδελφότητα, καλύπτει λειτουργικές της ανάγκες. Είναι αδύνατο να καλύψει σε 12 σελίδες όλα τα γούστα. Και έχουμε, όχι υποχρέωση – δεν μας επιβάλλει κανείς τίποτα, έχουμε την ανάγκη αν θέλετε, να συνεχίσει αυτός ο Σύλλογος την πορεία του που ξεκίνησαν παππούδες μας και πατεράδες μας.

          Δεν συμφωνούμε όλοι με τις εκάστοτε αποφάσεις της διοίκησης. Και πρώτος ο γράφων που μερικές φορές έχω καταθέσει διαφορετικές απόψεις, έχω γίνει κακός επειδή με χαρακτηρίζει η εξωστρέφεια. Όμως, η Αδελφότητα, ήταν πριν από εμάς και θέλουμε να ζει και μετά από εμάς. Ποτέ οι απόψεις δεν ταυτίζονται σε απόλυτο βαθμό. Αν γινόταν αυτό, θα ζούσαμε στην Πολιτεία του Πλάτωνα – και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο Κόσμος των Ιδεών απέχει χιλιάδες χρόνια μακριά μας.

          Υποστηρίζω, πως την Αδελφότητα (σκόπιμα δεν αναφέρω ονόματα διότι αυτά αλλάζουν στον χρόνο) πρέπει να την στηρίζουμε. Ειδικά με το Ημερολόγιο. Και με ένα χαμόγελο. Και να της ανοίγουμε την πόρτα μας με χαρά.

 

 

 

 

 

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος