Οι πρωινοί ήχοι της σιωπής ...

Πάλι σηκώθηκα νωρίς, αξημέρωτα, από συνήθεια σαράντα χρόνων. Αν ο κούκος τριγυρίζει ακόμα στα μέρη μας, δεν βαρεί, κι’ αν το κάνει, μονάχα από στεναχώρια επειδή κάποιος άλλος τον πρόλαβε, τον ρούμπωσε όπως λέγαν οι παλιότεροι.

Το λυκαυγές στην αρχή και στο τέλος του απλώνει το δειλό φως του, προάγγελος του ζωντανού θεού, του Ήλιου. Όλο αυτό το διάστημα που το λέμε χρόνο, διακρίνεις την γέννηση της ημέρας στο βάθος του ορίζοντα. Εκεί έξω τα πράγματα είναι απλά, τίμια, αν έχουν κέφι κοιτάνε και καμιά φορά τ’ ανθρώπινα και γελάνε.

Κάποτε ρώτησαν τον Ήλιο τι γνώμη έχει για το σκοτάδι κι’ εκείνος απάντησε: τι είναι αυτό;

Τις στιγμές που αρχίζει ο Ήλιος και διαλύει το σκοτάδι, η εικόνα που αντικρίζει ο εγκέφαλος είναι απερίγραπτη. Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το μεγαλείο της ζωής. Αυτές τις στιγμές μονάχα η σιωπή έχει δικαίωμα να εκδηλώνεται και να κοινωνεί την λαμπρότητα του Κόσμου. Ακόμα και τα πουλιά δεν τολμούν να σπάσουν την κοσμική τάξη με το κελάηδημά τους.

Σαν τέλειωσα και την τελευταία γουλιά από τον καφέ το πλούσιο φως έλουσε τη βεράντα που καθόμουν και σηκώθηκα. Κατέβηκα στο κατώι και τυχαία έπιασα στα χέρια μου ένα δισκάκι με τον  Tchaikovsky,   με την Λίμνη των Κύκνων. Από κλασική μουσική δεν κατέχω, αλλά σαν άκουσα το όμποε να λαλεί, νόμισα πως στη λίμνη χόρευαν οι ακτίνες του Ήλιου.   

 

 

 

 

 

 

Opsarion.gr