Ψάρι Ηραίας - Αρκαδίας

Η "χαρτούρα" της παράδοσης

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Τετάρτη, 26 Ιουλίου 2017 19:16

Εμφανίσεις: 1631

Το «παραδοσιακό» πανηγύρι λίγα χρόνια πρό κρίσης (όπως λέμε π.χ.) χαρακτηριζόταν από την «χαρτούρα» Δεν γνωρίζω την ρίζα της «χαρτούρας» και δεν έχει και σημασία άλλωστε, αρκεί όμως που καταργήθηκε.

Ήταν μια συνήθεια που θα την χαρακτήριζα (ας μου επιτρέψετε) απαράδεκτη. Έβγαζε στην επιφάνια την ανισότητα μεταξύ φτωχού και πλούσιου κατά κύριο λόγο. Ο πλούσιος είχε «χαρτί» και το κόλλαγε στο μέτωπο του κλαρινίστα επιδεικτικά ή το έριχνε στον «κουβά» που περίμενε στα πόδια της ορχήστρας. Αν το «χαρτί είχε βάρος» ο κλαρινίστας έδινε το σύνθημα και όλη η ορχήστρα έπαιζε όρθια. Αν το «χαρτί ήταν ελαφρύ» η ορχήστρα έπαιζε καθιστή.

Για το παράδοξο αυτό έφταιγε η ορχήστρα; Όχι, τη δουλειά της έκανε και την έκανε καλά. Βαρούσε τη μουσική της κατά την συνήθεια. Έδινε προβάδισμα στον πρώτο χορευτή και αν ο κλαρινίστας ήταν καλός έπαιζε το κλαρίνο του σύμφωνα με τον βηματισμό του πρώτου χορευτή. Ήταν μεγάλη τέχνη για τον κλαρινίστα να βαρεί το κλαρίνο του ανάλογα με τον τρόπο του κάθε χορευτή. Στην τέχνη αυτή ο Μαυρέλιας ήταν ο κορυφαίος κλαρινίστας, «διάβαζε» την ψυχή του πρώτου χορευτή και ο χορός απογείωνε την αισθητική πλευρά του πανηγυριού.

Πόσες φορές όμως η «χαρτούρα» δεν έφερε παρεξηγήσεις. Λίγο το κρασί που έρρεε σαν ποταμός στις φλέβες, λίγο ο εγωισμός, γρήγορα έκαναν τα αίματα και άναβαν. Πολλά επεισόδια σοβαρά ή όχι είχαν σημειωθεί στο παρελθόν λόγω αυτής της συνήθειας.

Ευτυχώς όμως η συνήθεια της «χαρτούρας» αποτελεί παρελθόν, μια ανάμνηση στην άκρη του μυαλού. Από την κατάργησή της και μετά, η πίστα γεμίζει με χορούς, όλοι χορεύουν ελεύθερα χωρίς να πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη, και το αποτέλεσμα όλης αυτής της εξέλιξης μόνο θετικά μπορεί να το δει κανείς.

Το χωριό μας στάθηκε τυχερό και το κατάλοιπο αυτό της ματαιοδοξίας, της επίδειξης, του «εγώ» το έθαψε στη λήθη. Και στον χορό όλοι είναι ίσοι όπως δηλαδή μας πρέπει.

Ο Μαυρέλιας, για δεκάδες χρόνια μπροστάρης της τοπικής παράδοσης μας, δεν βαρεί πλέον. Μπορούμε να πούμε με κάθε επιφύλαξη ότι κατά κάποιο τρόπο την θέση του καταλαμβάνει ο Καρανικόλας. Δεν έχει την εμπειρία του Μαυρέλια και την ζηλευτή τέχνη του, όμως δεν είναι κακός, προσπαθεί για το καλύτερο και δείχνει να το πετυχαίνει τις περισσότερες φορές.

Με τον Καρανικόλα το κακό είναι στο ότι δεν έχει μια γνήσια λαϊκή ορχήστρα όπως είχε ο Μαυρέλιας.  Στο δικό μας πανηγύρι, αν είναι αυτός που θα βαρέσει το κλαρίνο του, πιστεύουμε θα διορθώσει τις ελλείψεις του. Τ’ ακούς Καρανικόλα;  Εμείς θέλουμε μουσική παραδοσιακή, απαιτούμε άριστη ποιότητα ήχου.

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος