Ψάρι Ηραίας - Αρκαδίας

Ο θρυμματισμός της σκέψης πριν και μετά τον καφέ ...

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Κυριακή, 05 Ιουλίου 2020 06:10

Εμφανίσεις: 1158

Ποια είναι η πιο βασική ανάγκη του ανθρώπου;

«Τροφή, ιματισμός και στέγη. Αλλά η επίτευξη μιάς δίκαιης κατανομής των βασικών αυτών αναγκών γίνεται πρόβλημα, διότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του άπληστος και ιδιοτελής»

Η ίδια η κοινωνία τον εκπαιδεύει να είναι αυτό που είναι; Ένα διαφορετικό είδος κοινωνίας, με τη νομοθεσία και άλλες μορφές εξαναγκασμού, μπορεί να καταφέρει να τον εξαναγκάσει να μην είναι άπληστος και ιδιοτελής; Αυτό όμως γεννάει μία αντίθετη αντίδραση και έτσι υπάρχει η σύγκρουση ανάμεσα στο άτομο και στο ιδεώδες που καθιερώνει το κράτος ή μία ισχυρή θρησκευτικο-πολιτική ομάδα. Για να γίνει η δίκαιη κατανομή της τροφής, του ιματισμού και της στέγης, χρειάζεται μία τελείως διαφορετικού είδους κοινωνία. Οι χωριστές εθνότητες και οι κυβερνήσεις τους, τα μπλόκ των δυνάμεων και τα συγκρουόμενα οικονομικά συστήματα, καθώς και το ταξικό σύστημα και οι οργανωμένες θρησκείες – το καθένα από αυτά διακηρύσσει ότι ο δρόμος τους είναι ο μόνος σωστός. Όλα αυτά πρέπει να πάψουν να υπάρχουν, που σημαίνει ότι ολόκληρη η στάση απέναντι στη ζωή που στηρίζεται στην ιεραρχία και στην αυθεντία, πρέπει να σβήσει.

Είναι αυτή η μόνη πραγματική επανάσταση;  

Είναι μία πλήρης ψυχολογική επανάσταση και μία τέτοια επανάσταση είναι απαραίτητη αν θέλουν οι άνθρωποι σ’ ολόκληρο τον κόσμο να μην στερούνται τις βασικές φυσικές ανάγκες. Η γη είναι δική μας, δεν είναι ελληνική, αγγλική, αμερικάνικη, ρωσική ή γερμανική, ούτε ανήκει σε οποιαδήποτε ιδεολογική ομάδα. Είμαστε ανθρώπινα όντα, όχι Χριστιανοί, Ιουδαϊστές, Βουδιστές, Μωαμεθανοί. Όλες αυτές οι διαιρέσεις πρέπει να σβήσουν αν θέλουμε να επιφέρουμε μία ολοκληρωτική διαφορετική οικονομικο-κοινωνική δομή. Αυτό πρέπει ν’ αρχίσει απ’ όλους μας.  

«Όλο γράφεις, γράφεις, ακούς μουσική, έχεις ξεφύγει και σύ, σημασία δεν δίνεις κάθε φορά που θέλω να σου πω για τη ζωή στο χωριό παλιά». Πήγα να γελάσω πάλι, η μάνα μου θρυμμάτισε τις σκέψεις που αποτύπωνα στον κειμενογράφο του υπολογιστή, «μα μου λες πάντοτε τα ίδια» της είπα, «τι κάνατε στο χωριό, τι ωραία που περνούσατε τότε, όλο για το παρελθόν δεν μιλάς; Πόσες φορές σου έχω πει ότι το παρελθόν δεν είναι στα ενδιαφέροντά μου; Δεν υποστηρίζω να μη μιλάμε και γι’ αυτό, όμως όλο αυτό έχει περάσει και το μόνο που προσφέρει είναι λογιών-λογιών συναισθήματα και αυτά με τη σειρά τους δημιουργούν λύπη, νοσταλγία, λίγη χαρά, συγκρούσεις ψυχολογικές ή ακόμα και πραγματικές. Δεν θέλω να ζω με τις συγκρούσεις».

Η μάνα μου όμως είχε κέφια: «που λες, στον εμφύλιο πήγαμε και μείναμε στη Δημητσάνα σαν ανταρτόπληκτοι, έψαχναν κάθε λίγο και λιγάκι τον μπάρμπα σου τον Καλαμάτα οι αντάρτες να τον στρατολογήσουν, δεν τον έβρισκαν γιατί κρυβόταν, κι έτσι αναγκαστήκαμε να πάμε στη Δημητσάνα. Αλλά από το χωριό δεν πήγαμε σαν ανταρτόπληκτοι στη Δημητσάνα μόνο εμείς, κι άλλες οικογένειες πήγαν». Δηλαδή; Εκτός από εσάς ποιες ήταν οι άλλες οικογένειες; Τη ρώτησα, μα σαν να περίμενε την ερώτηση συνέχισε: «πήγαν οι οικογένειες του Χριστόπουλου, του Θοδωρόπουλου, του Ταχυδρόμου (Παναγιώτη Ζαφειρόπουλου) και του Παρασκευόπουλου. Μάλιστα για ένα μήνα περίπου εμείς με τους Παρασκευαίους και τον Ταχυδρόμο μέναμε στο ίδιο σπίτι, στου Κολοκούση, μετά όμως μας πήγαν σε άλλο σπίτι εμάς και τους Παρασκευαίους και μέναμε εμείς κάτω κι αυτοί πάνω.

Ωραία μάνα, μου τα είπες, και νομίζεις τώρα πως εμένα με ενδιαφέρουν όλα αυτά τα νεκρά πράγματα; Και οι δυό πλευρές δεν έσφαζαν και σκότωναν; Και οι δυό πλευρές δε λένε πως έχουν δίκιο; Και τι διδαχτήκαμε όλοι, εσείς κι εμείς οι νεότεροι από την αθλιότητα του εμφυλίου; Όσο εσείς αναπαράγετε τα ίδια, τα μίση δεν ξεπετάγονται ξανά και ξανά; Ο εμφύλιος δεν πρέπει κάποτε να τελειώσει;

«Εγκλήματα έκαναν και οι δυό πλευρές, εγώ δεν παίρνω το μέρος κανενός, αλλά λέω τι έζησα, καφέ να σου κάνω;»

Μέχρι να ψηθεί ο καφές της μάνας, έπιασα να πληκτρολογώ: μπορώ να δράσω πολιτικά για να βοηθήσω την πραγματοποίηση μιάς τέτοιας επανάστασης; Λέγοντας δράση, εννοώ δράση στο κυβερνητικό επίπεδο, νομοθετική, οικονομική, διοικητική κτλ. Ασφαλώς και μπορώ, αν όμως η πολιτική δράση είναι χωριστή από την ενιαία δράση του ανθρώπου, αν δεν λαμβάνει υπόψη ολόκληρο το είναι του, την ψυχολογική όσο και την φυσική του κατάσταση, τότε είναι βλαβερή και φέρνει ακόμα περισσότερη σύγχυση και αθλιότητα. Κι αυτό είναι ακριβώς εκείνο που συμβαίνει στον κόσμο τώρα. Δεν μπορεί ο άνθρωπος, με όλα του τα προβλήματα, να δράσει σαν ένα ενιαίο ανθρώπινο όν, και όχι σαν πολιτική οντότητα αποκομμένη από την ψυχολογική ή πνευματική κατάστασή του; Το δέντρο είναι η ρίζα, ο κορμός, το κλαδί, το φύλλο και το άνθος ή ο καρπός. Οποιαδήποτε δράση που δεν είναι ολοκληρωτική, ενιαία, αναπόφευκτα οδηγεί στον πόνο. Υπάρχει μόνο ενιαία ανθρώπινη δράση, όχι πολιτική δράση, θρησκευτική δράση κτλ. Η δράση που είναι χωριστική, τμηματική, πάντοτε οδηγεί στη σύγκρουση τόσο μέσα όσο και έξω. Η κατανόηση της ενιαίας δράσης δεν εμποδίζει την πολιτική, εκπαιδευτική ή θρησκευτική δράση, αυτές, δεν είναι χωριστές δράσεις, είναι όλες τους μέρος μιάς ενιαίας πορείας που θα εκφράσει τον εαυτό της προς διάφορες κατευθύνσεις. Εκείνο που είναι σημαντικό είναι αυτή η ενιαία πορεία και όχι μία χωριστή πολιτική δράση, οσοδήποτε φαινομενικά ευεργετική.

Αν έχω αυτή την ολική κατανόηση του ανθρώπου ή του εαυτού μου, η προσοχή μου μπορεί να είναι στραμμένη σε διάφορες κατευθύνσεις, ανάλογα με τις ανάγκες μου, αλλά όλες μου οι δράσεις θα βρίσκονται σε άμεση σχέση προς το σύνολο. Η δράση που είναι χωριστική, κατατετμημένη, δεν μπορεί παρά να επιφέρει χαώδη αποτελέσματα, πράγμα που αρχίζω να το αντιλαμβάνομαι. Βλέποντας όλα αυτά, όχι σαν πολιτικός αλλά σαν άνθρωπος, η σκοπιά μου στη ζωή αλλάζει τελείως, δεν ανήκω σε κανένα κόμμα, σε καμιά ιδιαίτερη θρησκεία, σε καμία χώρα, χρειάζομαι να γνωρίσω το θεό, όπως χρειάζομαι τροφή, ιματισμό και στέγη. Αλλά αν αναζητήσω το ένα ξεχωριστά από το άλλο, η έρευνά μου θα οδηγήσει σε ποικίλες μορφές συμφοράς και σύγχυσης. Ναι, το βλέπω πως έτσι είναι, η πολιτική, η θρησκεία και η εκπαίδευση σχετίζονται πολύ στενά η μία με την άλλη.

«Να σου φέρω και νερό;», ακούστηκε η μάνα μου να λέει φέροντάς μου τον καφέ και θρυμμάτισε πάλι τις σκέψεις μου …

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος