Ψάρι Ηραίας - Αρκαδίας

Η Δέσποινα Γεωργακάκου - Αναστασοπούλου (σύζ. Βασιλείου) δεν είναι πιά "εδώ"

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Πέμπτη, 05 Νοεμβρίου 2020 04:21

Εμφανίσεις: 1171

Την Δευτέρα στις 2 του Νοέμβρη -61 χρόνων- αποφάσισε να φύγει και να πάει εκεί, που πάνε όσοι φεύγουν από κοντά μας. Που πάνε σαν φεύγουν, όλοι αυτοί οι γνωστοί μας, οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας, τ’ αδέλφια μας, οι γονείς μας, οι παππούδες μας; Σαν το καράβι που χάνεται από τον ορίζοντα χάνονται κι αυτοί, όμως το καράβι, εξακολουθεί να υπάρχει, και ταξιδεύει, φυσικά και οι άνθρωποί μας εξακολουθούν να ταξιδεύουν. Αλλά πού;

        Το σώμα ανταμώνει την ύλη και εξακολουθεί να υπάρχει μα σε διαφορετική μορφή, Η μορφή διαλύεται, αυτή που φιλοξενεί τον κάθε άνθρωπο, αυτό που Είναι, αλλά το Είναι, που πάει; Η ψυχή, ας ειπωθεί αλλιώς, που ταξιδεύει σαν ελευθερώνεται από τη φυλακή της ύλης; Δεν ξέρουμε, και μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Ή μήπως ξέρουμε; Αλλά δεν θυμόμαστε;

        Η Δέσποινα, είχε επίγνωση το που πήγαινε. Και ήταν ήσυχη, Όταν γνωρίζεις τον δρόμο που θα πάρεις, δεν έχεις ανησυχίες, ξέρεις, ότι έφτασε η ώρα σου να χαιρετήσεις αυτούς που αγαπάς, το παιδί σου πού ‘μεινε ορφανό από πατέρα πολύ νωρίς, χαιρετάς όσους σταθήκανε στο πλάι σου στους δύσκολους καιρούς, χαιρετάς τη μορφή που σε φιλοξένησε και ήσυχα φεύγεις.

        Πάλεψε με παληκαριά η Δέσποινα αυτά τα χρόνια που της έλαχε ο τελευταίος μεγάλος αγώνας της ζωής. Στάθηκε με χαμόγελο, με αισιοδοξία, με κουράγιο περισσό, σα βράχος, δεν άφησε ούτε μιά στιγμή να την καταβάλει ψυχολογικά ο τελευταίος αγώνας. Έχασε τη μάχη, μα τον πόλεμο τον έχασε; Χάνουν οι μαχητές ποτέ πόλεμο; Ο θάνατος, είναι η μάχη, δεν είναι ο πόλεμος, αλλά δεν ξέρουμε τι είναι θάνατος, διότι δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι η ζωή. Ό,τι γεννιέται πεθαίνει, και ό,τι πεθαίνει γεννιέται. Πάντοτε ένας κύκλος γύρω από το επέκεινα, γύρω από την ανθρώπινη πορεία. Τι ήμασταν πριν γεννηθούμε;

        Μονάχα όσοι φεύγουν από κοντά μας μπορούνε ν’ απαντήσουν σ’ αυτό το ερώτημα, γιατί, αυτοί γεννιούνται πάλι, και πάλι, και πάλι. Η Δέσποινα έφυγε και χάθηκε ένα χαμόγελο ζεστό. Στη ζωή της υπήρξε ένα Καλό Παιδί, καλή σύζυγος καλή μάνα, καλή κόρη. Οι αναποδιές, οι απώλειες που της έλαχαν από νωρίς, από τότε που έχασε τον αγαπημένο σύζυγό της,  δεν την έκαμψαν. Μεγάλωσε με αξιοσύνη τον μικρό της Παναγιώτη -τον γιό της-, μοίρασε απλόχερα την αισιοδοξία και την ενέργειά της για μιά καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία, πάλεψε για το Καλό μέχρι το τέλος της ζωής της.

        Μανιάτισσα στη καταγωγή η Δέσποινα, το γένος Γεωργακάκου, από ένα μεσόγειο χωριό, το Φλομοχώρι -πάνω από τον Κότρωνα-, παντρεύτηκε τον Βασίλη Παν. Αναστασόπουλο φτιάχνοντας αγαπημένη οικογένεια. Ο Βασίλης όμως έφυγε νωρίς, στα 48 του χρόνια -κι αυτός παλεύοντας με τη μοίρα-, έτσι η Δέσποινα, μεγάλωσε τον γιό της δίχως την υλική παρουσία του, μα σαν άξια γυναίκα που ήταν, σαν άριστη εκπαιδευτικός (καθηγήτρια Λυκείου), στάθηκε στο πλευρό του γιού της σαν Φάρος και τον οδήγησε στον Καλό Δρόμο της ζωής.

        Την Τετάρτη, στις 4 Νοέμβρη 2020, πραγματοποιήθηκε η εξόδιος ακολουθία της στον ναό του Αγίου Γεωργίου στον Κορυδαλλό του Πειραιά. Πλαισιωμένη από λίγους φίλους και συγγενείς λόγω κορωναϊού στο ύστατο ταξίδι της, άφησε γερή παρακαταθήκη την ανθρωπιά της.

        Όλοι Δέσποινα φύγατε νέοι, ο Βασίλης στα 48 του, ο Γιώργης στα 57 του, ο Τάσος στα 59 του, εσύ τώρα στα 61 σου χρόνια. Δώσε σε όλους τους χαιρετισμούς. Εμείς που μένουμε πίσω σας έχουμε στη καρδιά μας.

Καλό σου Ταξίδι

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος