Ψάρι Ηραίας - Αρκαδίας

Προεκλογικές ιστορίες με πολύ … πόνο

• 
• 

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Σάββατο, 01 Απριλίου 2023 20:39

Εμφανίσεις: 741

Προεκλογικές ιστορίες με πολύ … πόνο

 

Είναι κανόνας καθώς φαίνεται, στις εκλογικές αναμετρήσεις τα πάθη να φουντώνουν, τα συμφέροντα ν’ αλλάζουν κόμματα και οι περισσότεροι ψηφοφόροι να είναι ασταθείς ώς προς το ιδεολογικό υπόβαθρο που έχουν αποκτήσει. Ασταθείς φυσικά είναι και οι πολιτευτές, αλλάζουν τα κόμματα – διαφοροποιούνται μάλλον και οι ιδεολογίες τους και πέραν τούτου, καλούν και τους πολιτικούς ή κομματικούς «φίλους» να τους ακολουθήσουν. Όλο αυτό το σκηνικό δημιουργεί φανατισμό, τουλάχιστον σε επίπεδο εθνικών εκλογών, απ’ όλους εκείνους που ψάχνουν απεγνωσμένα το βόλεμα. Βέβαια, το «βόλεμα» σαν όρος είναι παλιός και έχει περάσει στο υποσυνείδητο από τους γονείς άλλων καιρών προς τα παιδιά τους που τους έλεγαν: «άντε, να μπείτε στο δημόσιο να βολευτείτε», αν όμως του έλεγαν του παιδιού «να μπεις να δουλέψεις», ίσως να μην ήταν τόσο περιζήτητος ο δημόσιος τομέας. Ευτυχώς το «βόλεμα» δεν υπάρχει σήμερα, ή αν υπάρχει, μόνο σαν κατάλοιπο χαλασμένων εποχών.

Στο επίπεδο των δημοτικών-τοπικών εκλογών γίνεται το μεγάλο πανηγύρι. Σε αυτό το επίπεδο τα πάντα μπορούν να συμβούν. Εδώ ο φανατισμός υπερυψούται και φτάνει στη στρατόσφαιρα. Μιλώντας για το συγκεκριμένο επίπεδο, ας το χωρίσω σε δύο κατηγορίες, σε αυτή των πόλεων και στη δεύτερη που έχει να κάνει με μικρούς Δήμους και χωριά.

Στα μέρη της καταγωγής μου, σήμερα υπάρχει ο καλλικρατικός Δήμος Γορτυνίας και αντικατέστησε 8 (αν δεν κάνω λάθος) καποδιστριακούς Δήμους. Ένας έκ των 8 καποδιστριακών Δήμων υπήρξε και αυτός της Ηραίας.

Στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση (1998-2002) για την ανάδειξη Δημάρχου και προέδρων κοινοτικών συμβουλίων με τους συνδυασμούς τους, Δήμαρχος εξελέγη με άνεση στον Β’ γύρο ο Σταύρος Χριστόπουλος. Εγώ, είχα κάνει συνδυασμό αποτελούμενο από εμένα και δυό πατριώτες αλλά στις εκλογές του χωριού, ήρθαμε δεύτεροι. Είχαμε εκτεθεί με τον συνδυασμό που ήρθε δεύτερος στις δημοτικές εκλογές. Και λέω πως είχαμε εκτεθεί, διότι αυτός εκπροσωπούσε το βαθύ Πασόκ με το οποίο εγώ τουλάχιστον δεν είχα καμία σχέση, ούτε ξέρω αν είχαν σχέση με αυτό οι δύο άλλοι συνυποψήφιοί μου.

Πως μπλέχτηκα σε όλο αυτό το σκηνικό; Κατάφεραν και με έπεισαν δυό πατριώτες, ο ένας έκ των δύο ανήκε στο βαθύ Πασόκ, ο δεύτερος δεν ξέρω που ανήκε. Κατά πολλά χρόνια μεγαλύτεροί μου, με έπεισαν και είπα το οκ. Στις τοπικές λοιπόν εκλογές, όχι μόνο δεν με στήριξαν, αλλά αντιθέτως στήριξαν τον αντίπαλο Σταύρο Χριστόπουλο. Όταν έπειτα από καιρό έμαθα για τα συμβάντα, γελούσα μέχρι δακρύων.

Στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση (2002-2006), «αναβαθμίστηκα» και ήμουν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στην Ηραία. Ήμουν μάλιστα στο επιτελείο του συνδυασμού μαζί με τον φίλο μου τον Δημήτρη (αυτός έβαζε για νομαρχιακός σύμβουλος). Βλέπαμε με τον Δημήτρη ότι το κλίμα δεν ήταν ευνοϊκό για την παράταξή μας, λέγαμε τη γνώμη μας, αλλά το αρχηγείο είχε διαφορετική εικόνα από εμάς, σφαιρικότερη, και υποστήριζε με θέρμη πως θα σαρώσουμε με ένα ποσοστό πάνω από 60%.

Την Κυριακή των εκλογών, όταν έκλεισαν οι κάλπες και άρχισε η καταμέτρηση των ψήφων, η παράταξή μας, είχε σαν έδρα την ταβέρνα του Γιώργου και της Ντέπης στο Παλούμπα (έδρα του Δήμου). Η αντίπαλη παράταξη του Σταύρου Χριστόπουλου, είχε έδρα το καφενείο κάτω από το δημαρχείο που το δούλευε η Βουλγάρα, μία άξια και πανέξυπνη γυναίκα. Στην ταβέρνα βρισκόμασταν αρκετοί και περιμέναμε με αγωνία τ’ αποτελέσματα, κάποιοι από εμάς ήσαν όμως πολύ ήρεμοι μιάς και γνώριζαν ότι θα σαρώσουμε.

Το πρώτο αποτέλεσμα ήρθε από το Χρυσοχώρι, 100[1] ψήφους ο Σταύρος, 20 εμείς. Ταράχθηκα, δεν μπορεί, λέω, αφού στο χωριό αυτό εμείς θα σαρώναμε. Έπειτα από λίγο, στο Λυκούρεση, 45 ο Σταύρος, εμείς 5. Στου Κοκορά, 150 ο Σταύρος, 20 εμείς, στο Σαρακίνι, 120 ο Σταύρος, 15 εμείς. Βαθιά θλίψη σκέπασε τα πρόσωπα όλων μας, αναρωτιόμουν: μα τι έγινε; Αφού στα χωριά αυτά εμείς ήμασταν μπροστά και με διαφορά!

Φτάνουν τα νέα από του Σέρβου, 350 ο Σταύρος, 40 εμείς, από Παλούμπα, 280 ο Σταύρος, 30 εμείς. Στα μεσοδιαστήματα της συμφοράς που μας βρήκε, έπαιρνα τηλέφωνο το αρχηγείο που έλειπε διότι βρισκόταν σε άλλο χωριό και ρωτούσα με φωνή σβησμένη: ελάτε πάνω, δεν αντέχουμε τόσο πόνο! Ναι, ερχόμαστε, μας έλεγαν αλλά δεν φάνηκαν ποτέ.

Μεταξύ πόνου και εκλογικής σφαγής, αρχίσαμε το γέλιο, σε κάθε νέο αποτέλεσμα που μας διέλυαν, πέφταμε ξεροί από τα γέλια: «μα πως, αφού το χωριό αυτό δικό μας ήταν». Όλα τα χωριά δικά μας ήταν αλλά η συντριβή δεν είχε τέλος.

Από το εκλογικό κέντρο του Σταύρου Χριστόπουλου, άκουσαν τον θρήνο και το γέλιο μας και έφτασαν οι κατάσκοποι του να μάθουν λεπτομέρειες. Καθόντουσαν για λίγο μαζί μας, έκλαιγαν και γέλαγαν σαν κι εμάς και πήγαιναν πίσω να πούνε τα νέα.

Προνοητικό το επιτελείο του Σταύρου Χριστόπουλου, ήξερε όσα εμείς αγνοούσαμε και από νωρίς, έφτασαν στο καφενείο αρνιά ψητά, γουρνοπούλες ψητές, κοντοσούβλια, κοκορέτσια και πάσης φύσεως αγαθά. Αυτοί δίπλα έτρωγαν αλλά εμείς γλεντούσαμε με τη ψυχή μας, οπότε σε κάποια στιγμή φιλοτιμήθηκαν και έφεραν ταψιά με τα ψητά κρεατικά, να δυναμώσουμε και να συνεχίσουμε το γλέντι της ήττας.

Κοντά στο 75% πήρε ο Σταύρος Χριστόπουλος αλλά εμείς θα σαρώναμε!

Αν δούμε τις εκλογές αλλιώς, είναι μία μεγάλη γιορτή που μέσα από αυτήν εκφράζεται ο λαός που το θέλουμε ή όχι, βρίσκεται πάντοτε στην εξουσία με τους αντιπροσώπους του. Προς τι λοιπόν ο φανατισμός, τα πάθη και τα μίση; Αν υπάρχει δημοκρατική συνείδηση, αποδεχόμαστε το αποτέλεσμα της πλειοψηφίας, αν δεν το αποδεχόμαστε, το πρόβλημα είναι δικό μας, όχι των άλλων.  

 

 

 

 

 

Opsarion.gr