Ψάρι Ηραίας - Αρκαδίας

Αποχαιρετισμός στην Ελένη Μπόρα

• 
• 

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Τετάρτη, 19 Απριλίου 2023 22:25

Εμφανίσεις: 743

Αποχαιρετισμός στην Ελένη Μπόρα  

Et in Arcadia tu
Κι εσύ στην Αρκαδία

 

Ελένη μου,

Δεν θα ανεβούμε ποτέ ξανά μαζί στην κορφή του Αϊ-Λιά, ν’ αγναντέψουμε τα χωριά της Αρκαδικής γης και το Ιόνιο. Έφυγες τόσο γρήγορα και απρόσμενα από κοντά μας!

Από ψηλά, από κείνη την κορφή, μπορεί και να ξαναφτιάχναμε από την αρχή, με όνειρα, τον κόσμο, όπως κάναμε κάθε φορά στα λόγια, στ’ αστεία, στα σοβαρά... Εκεί μας φαινόταν πως σταματούσε ο χρόνος, και, κάπου στη μέση του σύμπαντος, άνοιγες την καρδιά και το μυαλό σου, γιατί το Ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, αλλά ζωὴ ἀτελεύτητος βρίσκει πάντα, εκεί πάνω, επίγειο παράδεισο.

Εκείνη τη στιγμή της ανάτασης, εκείνη την κάθε φορά ανεπανάληπτη στιγμή, με μόνο σύμμαχο τα πόδια για την ανηφόρα, ο χρόνος δεν ήταν ευθεία γραμμή προς τον θάνατο, αλλά πορεία προς την αιωνιότητα.

Την περίμενα εκείνη τη στιγμή κάθε χρόνο, τον Αύγουστο, σαν τελετουργία, σαν κυκλικό λειτουργικό εθιμοτυπικό, με σένα απαραίτητη και ουσιαστική παρουσία. Του κύκλου τα γυρίσματα μας έφερναν, σχεδόν άθελά μας, στην ίδια βουνοκορφή, αγέραστες.

Αχ ! «Σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα», έλεγες χαμογελαστή και δεν ήταν κοινότυπο, έτσι εν τη ρύμη του λόγου αμήχανο σχόλιο. Όχι, δεν είχε περάσει ούτε μία μέρα από την τελευταία φορά. Ήσουν νέα, πάντα νέα, στο μυαλό και την καρδιά!

Η ουσία ήταν πάντα εκεί, στη ματιά σου, στο καθάριο βλέμμα σου, στην απομάκρυνση από τον κουρνιαχτό της τριβής με τα πρέπει. Σε τούτη την κορφή δεν υπάρχει «πρέπει».

Με λόγια μεστά έκανες την ανασκόπηση του χειμώνα. Ανασκόπηση και ενδοσκόπηση συνάμα!

Όλα τα θέματα εν τάχει, αλλά μήπως στο «εν τάχει» και το «εν συντομία» δεν κρυβόταν πάντα η αλήθεια για σένα; Μόνο που τούτο το «εν συντομία» μας έφερνε πίσω στο χωριό μετά το λιόγερμα. Σύντομα και βαθειά όλα, με μόνο γιατρικό το αρκαδικό τοπίο να διαστέλλεται μέσα μας και να το απορροφούν τα κύτταρά μας…

Μακάρι να κράταγαν οι ανηφοριές έναν Αύγουστο και μια αιωνιότητα!

Πόση αλήθεια στα σταράτα και μετρημένα λόγια σου, Αγνώ μου! Μας μάθαινες πάντα να ξεχωρίζουμε το καίριο από το περιττό.

Τα παιδιά μας, το παιδί σου, πάντα το παιδί πρώτο, με απέραντη στοργή, με όνειρα, με μητρική έγνοια.

Ο Αρτοζήνος και η πολύτιμη προσφορά σου στα συλλογικά θέματα που πάντα θαύμαζα και θαυμάζω ακόμη.

«Ένα λιθαράκι», έλεγες.

Δεν ήταν λιθαράκι, Ελένη μου, οικοδόμημα ήταν και όσο ο χρόνος περνά, τόσο η απουσία σου θα γίνεται αισθητή, σαν σεισμός που μας δόνησε όλους.

Η συγκρατημένη σου απαισιόδοξη αισιοδοξία (λάτρευες τα οξύμωρα), σε έναν κόσμο αυτοκαταστροφικό και η ενημερωμένη σου αφανάτιστη άποψη για τα γεγονότα ήταν βάλσαμο! Nαι, Ελένη μου, είναι δύσκολο πράγμα η ήρεμη, μετρημένη, συγκροτημένη και αφανάτιστη προσέγγιση της επικαιρότητας και της ζωής. Εσύ το είχες αυτό το χάρισμα, αυτή τη σφραγίδα δωρεάς! Ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και αυτοκριτικής, συνεχούς μελέτης, βαθειάς ευαισθησίας, ψυχικής καλλιέργειας, αγωγής και παιδείας που τόσο λείπουν στους χαλεπούς καιρούς μας.

Πάντα υπήρχε χώρος στον απολογισμό για όσα μας ένωναν: Δασκαλίκι, λογοτεχνία, τέχνη, ιδέες για εκδηλώσεις που δεν προλάβαμε να υλοποιήσουμε, ταξίδια, χρόνια ζωής στα ξένα.

Από ψηλά, Λονδίνα και Παρίσια φάνταζαν απόμακρα και μάταια. Πότε θα φύγουμε; Οριστικά; Αχ, αυτό το «οριστικά»! Σειρήνες και Λωτοφάγοι στην Οδύσσεια της ζωής. Χώρες και πόλεις σταθμοί…και κουβεντιάζαμε για τις αντιφάσεις και τα παράδοξα, εδώ κι εκεί, παντού, εδώ κι εκεί, όλα καλά;

«Εδώ σε τούτη την κορφή ανήκουμε», έλεγες…και αντηχούσε τούτος ο λόγος σαν ξόρκι και προσευχή μαζί! Ισορροπούσες έτσι κάπως και κατηφόριζες με τη χαρά στα μάτια, λες κι’ είχαμε κάνει τον γύρο του κόσμου σ’ ένα απόγευμα.

Ελένη μου, από δω και μπρος, o ανήφορος μέχρι τον Αϊ-Λιά δεν θα έχει τα ίδια χρώματα, τους ίδιους ήχους, την ίδια ουσία, την ίδια παρατεταμένη συντομία.

Τούτος ο κόσμος ο μικρός ο μέγας θα είναι ανυπόφορα πιο άδειος χωρίς εσένα.

Θυμάμαι τον Λαμαρτίνο, τον Γάλλο ρομαντικό ποιητή και σου αφιερώνω έναν του στίχο:  «Un seul être vous manque et tout est dépeuplé.»
 «Ένας μόνο άνθρωπος λείπει κι έχει αδειάσει ο κόσμος όλος.»

Καλό Παράδεισο, Ελένη μου, Ελένη μας!

 

 

 

Ελένη Τρουπή Burillon

==========
Η Σελίδα μας, ευχαριστεί θερμά την κυρία Ελένη Τρουπή Burillon και τον Θεόδωρο Τρουπή για την άδεια αναδημοσίευσης και διευκόλυνση της ανωτέρω ανάρτησης που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος της εφημερίδας «Αρτοζήνος» σελ. 6. Η εκλιπούσα υπήρξε για πολλά χρόνια Γραμματέας του Συνδέσμου Σερβαίων (www.servou.gr)