Η Δηλωτή και οι κανόνες της …

Η Δηλωτή και οι κανόνες της …

 

Θα έρθεις για χαρτιά; Ακούστηκε από απέναντι ο Θανάσης, είναι κι ο Μάνος, αλλά μας λείπει ο τέταρτος, ο Γιώργος παίζει δηλωτή, ξέρεις;

Φωνάζω στον Γιώργο, θα έρθεις για παιχνίδι στου Θανάση, ξέρεις δηλωτή;

Μην τα πολυλογώ, είμαστε στο τραπέζι και κουβεντιάζουμε και οι τέσσερις, στρώνεται η τσόχα και λέει ο Θανάσης να ρίξουμε τον ρήγα για τα ζεύγη. Την ώρα εκείνη ο Θανάσης κάθεται απέναντί μου, ο Μάνος κι ο Γιώργος αντικρυστά. Σκέφτομαι αστραπιαία πως με τον Θανάση μαζί, τους έχουμε, οπότε αντιδρώ λέγοντας, ας παίξουμε όπως καθόμαστε, που να ρίχνουμε τα χαρτιά τώρα!

Καλός ο Θανάσης, δε λέω, αλλά συντηρητικός στο παίξιμο, δεν τολμά, δεν ρισκάρει, έχει όμως ένα καλό αν τον έχεις συμπαίκτη σου, έχει το χαρτί και το στυλό και γράφει τις παρτίδες. Έχει εφεύρει ένα δικό του κώδικα γραφής που έτσι και δεν θυμάσαι μόνος σου τις παρτίδες, χάθηκες. Ξέρω ότι ο παίκτης που γράφει στην πρέφα είναι καλλιτέχνης στη ζαβολιά, γεμίζει με καπίκια τους αντιπάλους, ανεβάζει κάσες, και στο τέλος κατεβάζει πάντα πρώτος κάσα, αυτά είναι γνωστά, αλλά τέτοια κόλπα και στη δηλωτή;

Σίγουρος εγώ ότι ο Θανάσης θα παίξει επιθετικά -όπως του είπα στο ξεκίνημα της παρτίδας-, έμεινα ήσυχος, τί το ‘θελα; Άρχισαν να μας σφυροκοπάνε με ξερές, ήταν τέτοια η συχνότητα τους που δεν τόλμησε ο Θανάσης να γράψει με τον κώδικα και σε 15 λ. χάναμε 70 με 20!

Στη δεύτερη παρτίδα, και γνωρίζοντας τα αδύνατα σημεία του Θανάση, αναγκάστηκα να κάνω την υπέρβαση, έπειτα από κόπο, έστω και οριακά, πήραμε τη ρεβάνς.

Στην τρίτη παρτίδα και την τελευταία, έγινε πραγματικό ντέρμπυ, διόρθωνα με την τέχνη μου τα λάθη του Θανάση, πηγαίναμε πόντο-πόντο. Κάποια στιγμή, ο Μάνος μάλλον, του λέει, Θανάση για κάνε τη σούμα. Την κάνει ο Θανάσης και λέει περίλυπος, χάσαμε, 68 με 67! Αντέδρασα γρήγορα, για πήγαινε στην προηγούμενη παρτίδα Θανάση, μήπως είχε ήδη λήξει η παρτίδα και δεν το πήραμε χαμπάρι; Αρχίζει τα μαγικά του ο Θανάσης, ανέλυε τον κώδικά του και στο τέλος κατέληξε, ναι, κερδίσαμε εμείς με 63-61.

Το επόμενο βράδυ ο Γιώργος δεν απαντούσε στο τηλέφωνο, τον είδαμε όμως αργότερα που γύριζε από την πορεία του και πήγαινε να δει την εθνική στο μπάσκετ. Έχουμε τέταρτο παίκτη; Ρώτησε ευθύς ο Θανάσης. Έχουμε, τον κορυφαίο που υπάρχει στο χωριό αλλά να δω αν μπορεί. Παίρνω τηλέφωνο τον Γιάννη τον Καλκανά, τον αντιπρόεδρο και του λέω: έρχεσαι να τσακίσουμε δυό αντιπάλους Γιάννη; Ναι, έρχομαι σε λίγο. Αλλά δεν ήρθε, κάτι του έτυχε και γλύτωσαν σίγουρη συντριβή οι Μάνος και Θανάσης.

Την άλλη μέρα έφυγε ο Μάνος για τη θάλασσα και θα επέστρεφε σε μία εβδομάδα. Καλά βρε Μάνο, στη θάλασσα καλοκαιριάτικα;

Όταν επέστρεψε ο Μάνος, ήταν ήδη στο χωριό ο Θόδωρος. Οπότε, μαζευόμαστε στου Μάνου αλλά επέμενε ο Θανάσης να ρίξει τους ρηγάδες για τα ζεύγη. Εγώ κι Θόδωρος μαζί. Ξέρει καλή δηλωτή ο Θόδωρος, θυμάται τα φύλλα, δεν κάνει λάθη, δεν παρασύρεται από τη στιγμή, αλλά κι αυτός σαν τον Θανάση, φοβάται, δεν ρισκάρει.

Τους πηγαίναμε καλά, αλλά αυτοί πήγαιναν μπροστά, είχαν και την αβάντα του κώδικα Θανάση, μόνο μ’ ένα θαύμα θα μπορούσαμε να πάμε μπροστά, αλλά το θαύμα το κράταγε στο χέρι του ο Θανάσης κάθε φορά που έγραφε μία παρτίδα.

Δυό απανωτές βραδιές μας τσάκισαν, δέχτηκα με στωικότητα τη συντριβή, ο Θόδωρος απορούσε και προσπαθούσε να εξηγήσει τα ανεξήγητα, οι νικητές άρχισαν τον ψυχολογικό πόλεμο, ώσπου δεν άντεξα και είπα, για φέτος τέρμα η δηλωτή για μένα, από του χρόνου πάλι.

Ποτέ όμως μη λές ποτέ!

Χθές βράδυ, εκεί στην στον περίβολο της εκκλησίας που τα λέγαμε, λέει ο Θανάσης, ήρθε πριν λίγο κι ο Χάρης με την Ντίνα από την Κέρκυρα, θα έρθεις να παίξουμε; Πιστός στο λόγο που είχα δώσει, είπα αμέσως όχι, δεν έρχομαι για παιχνίδι, ας παίξει ο Θόδωρος, εγώ θα παρακολουθώ. Ο Θόδωρος όμως ήθελε να δει τον Ολυμπιακό, οπότε, τι να κάνω, πήγα.

Καθόμαστε αντικρυστά με τον Χάρη, θα παίξεις καλά; Τον ρώτησα; Καλός παίκτης κι ο Χάρης, μετρούσε φύλα, αλλά κι αυτός σαν τον Θόδωρο, δεν ρίσκαρε, ακολουθούσε τους κανόνες. Μα και με τον Θόδωρο τους κανόνες ακολουθούσαμε και νίκη δεν σταυρώσαμε, μη φοβάσαι Χάρη, ούτως ή άλλως χαμένοι είμαστε με το φύλλο που τους κάθεται κάθε φορά.

Με νύχια και με δόντια, πηγαίναμε τις περισσότερες φορές μπροστά, αλλά τι να το κάνεις, αυτοί έπαιζαν στο μιλητό: πάρε μπροστά, φιγούρα ρίξε, πάρτα όλα, τέτοια έλεγαν, εμείς κολεγιόπαιδα, πηγαίναμε με τον σταυρό στο χέρι. Αλλά το χειρότερο ήταν το άλλο, δεχόμουν από τον συμπαίκτη μου κριτική ότι κλέβω στο μέτρημα. Πως μπορεί κανείς να κλέψει στο μέτρημα; Μα πάντα λές πως έχουμε τα φύλλα, απαντούσε ο Χάρης.

Δεν είχε μπεί στο πετσί του αγώνα ο Χάρης το πόσο αρπακτικά ήταν οι αντίπαλοί μας. Σάρωνε με ταχύτητα δεκάρια ο Μάνος και ρωτούσε ο Χάρης, με το δέκα το καλό; Έμ με τι Χάρη; Ξέρει κανένα άλλο δεκάρι ο Μάνος; Σε κάθε παρτίδα αυτό έχει, εμείς για καλό είχαμε το 7 και το 8.  

 Χαμένοι για χαμένοι σκέφτηκα, δεν άντεξα άλλο και έριξα στον Χάρη το σύνθημα: τσίμπα, μόνο με το παράλογο παίξιμο μπορούμε να τους κερδίσουμε, με τους κανόνες της δηλωτής βλέπεις τι παθαίνουμε. Και πράγματι, τσίμπαγε ο Χάρης, εγώ έβαλα όλη την τεχνική μου και παρόλο τον κώδικα Θανάση, βγήκαμε νικητές.

Δεν παίζω πάλι δηλωτή μαζί τους, εκτός αν έχω συμπαίκτη μου τον μοναδικό αντιπρόεδρο ή έστω την Ντίνα που το παράλογο παίξιμο το έχει στο αίμα της. Ναι, με την Ντίνα δεν έχει κανείς τύχη…..

 

 

 

 

 

Opsaripn.gr