Ψάρι Ηραίας - Αρκαδίας

Πίσω από τα φώτα η ανιδιοτελής προσφορά

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Δευτέρα, 04 Σεπτεμβρίου 2023 17:23

Εμφανίσεις: 2399

Πίσω από τα φώτα η ανιδιοτελής προσφορά

Τα φώτα της ράμπας κατέβηκαν και άλλη μία αυγουστιάτικη χρονιά πέρασε και θα μείνει στη μνήμη, όσων ανατρέχουν πίσω στο παρελθόν για να κατανοήσουν καλύτερα ίσως το παρόν. Το παρελθόν, είναι νεκρό ούτως ή άλλως, χρήσιμο όμως ώς προς το αν έχουμε την ικανότητα ν’ αντλήσουμε από αυτό, διδάγματα. Αν δεν την έχουμε είναι εντελώς άχρηστο.

Τώρα που η λάμψη εξαφανίστηκε εφόσον κατέβηκε ο διακόπτης, μερικά πρόσωπα, επειδή είναι αυτόφωτα και όχι ετερόφωτα, εξακολουθούν να λάμπουν, όχι όμως τεχνικά αλλά πραγματικά. Είναι τα πρόσωπα αυτά που αδικεί συνήθως η δημοσιότητα, ή τα ξεχνάει. Δεν υποκρύπτει δόλο αυτό, συμβαίνει όμως διότι η προσοχή μας στρέφεται στους άρτους και τα θεάματα, στον σύντομο ευδαιμονισμό, στις όμορφες στιγμές, σε όλα αυτά τα πράγματα που τα θέλουμε, τα επιδιώκουμε και τα πραγματοποιούμε. Αυτά όλα όμως δεν είναι η ουσία, είναι το «φαίνεσθαι», είναι προϊόντα της περιορισμένης σκέψης μας.

Η ουσία των πραγμάτων συνήθως είναι αθέατη, ή μάλλον δύσκολα διακριτή, και τούτο συμβαίνει υποθέτω (δεν είμαι ειδικός) διότι έχουμε εκπαιδεύσει τον εαυτό μας σε αυτά που βλέπουμε και όχι σε αυτά που δεν βλέπουμε αλλά υπάρχουν.

Στο χωριό μας, η λάμψη αρχίζει λίγες μέρες πριν του Αγιαννιού και τελειώνει με αυτόν. Τα φώτα ανάβουν και εστιάζουν σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, το πρίν και το μετά δεν έχουν φώτα αλλά ίσως έχουν σκιές. Η ουσία όμως βρίσκεται στις σκιές, αυτές που είναι καταδικασμένες να μην αντικρύζουν τα φώτα της ράμπας, να μην απολαμβάνουν την δημοσιότητα – αυτές όμως οι σκιές, δεν ασχολούνται με όσα προκαλούν τα φώτα, δεν νοιάζονται για αναγνώριση, κινούνται στον δρόμο της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας.

Ναι, έχουν ονόματα αυτές οι σκιές, οι αφανείς αυτοί άνθρωποι που εργάζονται αθόρυβα όχι μερικές αυγουστιάτικες μέρες μόνο αλλά ολόκληρο τον χρόνο. Εργάζονται για το Κοινό Καλό, έχοντας την ικανότητα ν’ αφαιρέσουν από πάνω τους τα υπέρ-εγώ, έχουν την ωριμότητα και πράττουν. Στις προηγμένες κοινωνίες, αυτές των μελισσών και των μυρμηγκιών (η επιστήμη το λέει αυτό, δεν είναι δικό μου), οι μέλισσες και τα μυρμήγκια δρούν (δεν αντιδρούν), πράττουν, δεν ρωτάνε τι να κάνουν διότι ξέρουν. Οι κοινωνίες αυτές είναι αναρχικές, δηλαδή κινούνται στο επόμενο στάδιο από την σκέψη (που ούτως ή άλλως είναι περιορισμένη από τη φύση της), σε αυτό που λέγεται Νοημοσύνη. Το στάδιο της Νοημοσύνης είναι το επόμενο στάδιο εξέλιξης του ανθρώπου, μπορεί ν’ αργεί λίγο αλλά νομοτελειακά θα έρθει.

Αυτοί οι άνθρωποι που δρούν στο χωριό μας δίχως να άρχονται από κανέναν αλλά γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν και το κάνουν, είναι εξελιγμένοι, έχουν σαφέστερη εικόνα της Κοινότητας, αναγνωρίζουν την αληθινή πλευρά της Αδελφότητας (έννοια πολύ σοβαρή), πράττουν για το συμφέρον και μόνο των ανθρώπων.  

Όλα τα παραπάνω, αφορούν τον Κώστα Σταματόπουλο, τον αθέατο εργάτη του χωριού μας που αθόρυβα, αθέατα, σιωπηλά, προσφέρει μέγιστο έργο στην Κοινότητα. Εργάτης δεν είναι μόνο ο χειρώνακτας, είναι και ο επιστήμονας, είναι ο δάσκαλος, είναι ο καθένας που παράγει έργο.

Ναι, το έργο του Κώστα Σταματόπουλου είναι διαρκές, τόσο για τις ανάγκες του χωριού και άλλο τόσο για τις ανάγκες της εκκλησίας. Επειδή μάλιστα τον διακρίνει η σεμνότητα, αποφεύγει τα φώτα της ράμπας διότι θα τον ενοχλήσουν, έχει μάθει να βρίσκεται στο πεδίο του έργου και να δρα. Αυτός ο άνθρωπος, είναι πραγματικός θησαυρός για το χωριό μας, δεν μετριέται η προσφορά του, δεν ζυγίζεται διότι είναι πολύ βαριά. Και όπως όλοι οι νοήμονες άνθρωποι, δεν αναζητά τον θόρυβο, απεναντίας τον αποφεύγει.

Το χωριό μας του οφείλει πολλά.

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος