Ψάρι Ηραίας - Αρκαδίας

Μνημόσυνο Κώστα Παν. Αναστασόπουλου

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Κυριακή, 10 Σεπτεμβρίου 2023 09:15

Εμφανίσεις: 871

Κώστας Παν. Αναστασόπουλος – 40 ημέρες μετά ...

Θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή στις 10 Σεπτεμβρίου 2023, στον ιερό ναό της Αγίας Γλυκερίας στο Γαλάτσι, το 40ημερο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του πρόσφατα εκλιπόντος Κώστα Παν. Αναστασόπουλου.

Ο Κώστας γεννήθηκε το 1959 στο Γαλάτσι και σε αυτό άφησε την τελευταία του πνοή. Γονείς του ήταν ο Παναγιώτης και η Μαρία και ήταν εγγονός του Βασιλάκου (Κουσιουρή). Μικρός, ήταν τακτικός επισκέπτης στο Ψάρι κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, γνώρισε τον όμορφο τόπο, τον αγάπησε.

Ένα αυγουστιάτικο βράδυ, «έφυγε» ήσυχα αλλά ξαφνικά, αιφνιδιάζοντας την αδελφή του Τασία (Αναστασία), σε ηλικία 64 ετών. Στην ίδια ακριβώς ηλικία είχε φύγει το 1995 και ο πατέρας του ο Παναγιώτης. Λίγα χρόνια αργότερα, σε ηλικία 48 ετών, αναχώρησε και ο μεγαλύτερος αδελφός του ο Βασίλης.

Δεν ξέρω πως γίνεται και γιατί, αλλά τα εγγόνια του Βασιλάκου «έφυγαν» τα περισσότερα νωρίς. Πρώτα έφυγε ο Βασίλης στα 48 του χρόνια, μετά ο Γιώργης στα 55 του χρόνια, στη συνέχεια ο αδελφός μου ο Τάσος στα 59 του χρόνια και τώρα ο Κώστας στα 64 του χρόνια. Άγνωστοι οι μηχανισμοί της ζωής σε όλους μας, περικλείονται από ένα μυστήριο και δημιουργούν λύπες με τις απώλειες των ανθρώπων μας.

Εμείς που μένουμε πίσω, έχουμε ένα κενό μέσα μας που δεν μπορεί ποτέ να αναπληρωθεί. Έχουμε το δέσιμο του αίματος, της οικογένειας, του βιώματος, και ξαφνικά, όλα αυτά διαλύονται και μας γεμίζουν λύπη. Ίσως πάλι, να πρέπει να δούμε την «μετάβαση» των ανθρώπων μας, με διαφορετικό τρόπο από τον συνηθισμένο, να πούμε ότι ο θάνατος είναι μια ουσιαστική αλλαγή κατάστασης και τίποτα άλλο, τίποτα δυσάρεστο που να μας προκαλεί πόνο ψυχής. Ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά και να αναρωτιόμαστε μήπως η μετάβαση αυτή είναι για το καλό όσων φεύγουν παρόλες τις συγκινήσεις που μας δημιουργούν οι απώλειες από την φυσική τους παρουσία.

Φεύγουν οι άνθρωποί μας, εμείς μένουμε πίσω, τους έχουμε στις κουβέντες μας, στο μυαλό μας, στις συνήθειες μας, σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Ουσιαστικά, δεν φεύγουν ποτέ από δίπλα μας, απλά εμείς δεν τους βλέπουμε, δεν τους αγγίζουμε, δεν τους νιώθουμε. Εκείνο που ίσως νιώθουμε είναι το σφίξιμο της καρδιάς στη θύμησή τους, το ψυχικό βάρος της απώλειας, η μορφή που εξαφανίζεται.

Η αλλαγή κατάστασης όμως της μορφής, δεν σημαίνει την απώλειά της, σημαίνει την μετάβαση σε μία άλλη διάσταση που η κατασκευή μας δεν μπορεί να αντιληφθεί ακόμα. Στη διάσταση αυτή, δεν υπάρχει καλός παράδεισος και κακή κόλαση, διότι με την ίδια ευκολία θα υπήρχε και κακός παράδεισος και καλή κόλαση. Αυτά περί παραδείσου και κόλασης, είναι πλαστά δημιουργήματα των θρησκειών και δεν μας αφορούν. Ο θάνατος, που αποτελεί μέρος της Ζωής, δεν εμπεριέχει μέσα του τίποτα το μεταφυσικό, τίποτα το καλό ή το κακό. Απλά υπάρχει και εμείς, έχουμε χρέος να συνεχίσουμε τις ζωές μας και να τιμάμε την μνήμη των ανθρώπων μας, όχι με κόλλυβα και αγιαστούρες, αυτά είναι του σκοταδισμού συνήθειες, έχουμε χρέος να τιμάμε τη μνήμη τους φέροντας την στις εκδηλώσεις μας, στις καλές και άσχημες στιγμές της καθημερινότητάς μας. Οι άνθρωποί μας υπάρχουν επειδή εμείς τους έχουμε στην καρδιά μας.

Καλό δρόμο Κώστα

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος